Vrijdag 22 Jai&uart 1915. Berste Jaar g. Nr 9 JPriss ; 5 Ceotiemen door geheel België irrwii immbm&>*aafcwh—m—mijwt'iii» mmmmméfsa 11111—11 'aum' imhiihi iwiwmmmmmmmwi HET Vlaamsche Nieuws Het best ingelich! en meest verspreid Nieuwsblad van België. - Verschijnt 7 maal per week IVOORNAAMSTE MEDEWERKERS ; Lode Baekelman», — Jan Bruylant». — Mr Arth, Cornette - Vict, De Meyere. „Ant. Moortgat. ~ Ary Delen — e.a jj - BESTUUR : jrloofdopstellei : Alfous BAEYENS Beheerder; Ant, VAN OPSTRAET BUREELEN: Roodestraat, 44, ANTWERPEN Teleloon 1990 AANKOINDIGINGEN : Tweede bladz. per regel . 2.50 | Vierde bladz. per regel . 0.35 Derde id. id. 1.00 { of volgens overeenkomst, Doodsbericht 5.00 PETER BENOIT naar G. Eekhoud ( ieorges Eekhoud is, zooals men weet, een bewonderaar van de kunst van on-zen genialen, natioualen toondichter Peter Benoit. In zijn Antwerpscken roman La Nouvelle Carthage ( Nieuw Kat-thago) geeft Eekhoud de beschrijving van de eerste uitvoering van de Rubens-kantate en tevens de karakteriseering van het werk van Peter Benoit (Rom-baut Vyvéloy). Wij laten hierachter de vertaling volgen van dit fragment dat met liefde en vereering geschreven is. Eekhoud was altijd een bewonderaar van de Vlaamsche letterkunde en een vriend van de Vlamingen. Op dit oogen-blik verschijnt zijn meesterstuk La Nouvelle Carthage, waarvan de stad Antwerpen onlangs het handschrift heeft aan-gekocht, als inengelwerk in den Diïssel-dorfer General Anzeiger, eu het werk van den Vlaming wordt, ginder over den Rijn, algemeen opgemerkt. Eekhoud is een Antwerpenaar van ge-boorte. Hij deed volledige studies in eene Zwitsersche kostschool, liet zich ven inschrijven op de Belgische Krijgs-chool, maar keerde weldra naar zijn v boortestad terug, waar hij een tijd ang het leven van een landelijk jonker .eidde te Cappellen. Door het journa-ii&ra aaiigetrokken werd hij redakteur aan « Le Précurseur d'Anvers », en laser aan « L'Etoile Belge ». Hij ging zich dan ook in de hoofdplaats vestigen, al-waar hij thans nog professor in de Fran-sche letterkunde is. Georges Eekhoud schreef : Kees Doc-rik, een roman in twee deeleu, Kermesses, Nouvelles Kermesses, twee bundels noveHen, Cycles Patibulaires, Mes Com-iiîWK;o»i,verteliingen en novellen, Escal Vigor, Faneuse d'Amour, twee romans, en/:, Eekhoud teit thans ongeveer zestig jaar, Wij willen hier over het werk van de sseA Fransch-Belgischen schrijver in geene bijzonderheden treden, daar wij vooral de aandacht van den lezer willen vestigen op het hier volgend fragment van Nieuw Karthago. Een dezer dagen komen wij op het werk van Eekhoud breedvoeriger terug. t Is in 18 i17, tijdens de feesten voor den driehonderdsten verjaardag der ge-boorte van Peter Paulus Rubens, bij de uitvoering der kantate « Vlaanderens kunstroem », beter gekend onder den naam van Rubens-Cantate, en door Benoit geschreven op woorden van Julius de Geyter, dat de kunst en de betee-kenis van Benoit mij geopenbaard werden en dat ik voor het zoo oorspronke-lijke en machtige genie van den meester ontvlamde in een bewondering, die nooit zou falen. Ik was toen twee-en-twintig jaar oud. Ik deed mijn eerste stappen door het kunstleven, terwijl Benoit, twintig jaar ouder dan ik, reeds drie zijner groote oratorios had onder-teekend, n.l. « Lucifer », « De Schelde » en « De Oorlog ». In mijn roman « La Nouvelle Carthage », en ze toeschrijvend aan een der personen van het boek, heb ik verhaald welke gevoelens en welke indrukken van spontaan en naïef ijver-vuur mij overmeesterden tijdens dien voor altijd gedenkweerdigen avond. Ik geef hier het auto-biographische uittrek-sel in kwestie: « De cantate van Rombaut Vyvéloy (Peter Pmoit) moest de Rubensfeesten voorafga .n en zou 's avonds uitgevoerd worden in open lucht op de Groenplaats. Laurent liet niet na bij die feestelijkheid aanwezig te zijn. » Nabij het standbeeld van den groo-ten Pieter Pauwel, bezetten het ge-tnengd koor voor mannen, vrouwen en kinderen, evenals het ontzaglijk orkest, een tribune met treden, geplaatst in kringboog in wiens midden, aan een zeer hoog lessenaar, de toondichter zal tronen wanneer hij zelf de uitvoering van zijn werk zal leiden. Het plein, afgesloten door koorden, is voorbehouden voor de burgers. Het volk, •— laat ons zelfs zeg-gen het smakelijk, sappige gepeupel — dat daarrond verpletterd wordt, eerbie-digt nochtans die barreelen, ter wille van den zoo volksgeliefden grooten man ; en al braken de aanpalende stra-ten steeds nieuwe scharen, die schrikke-. lijke menigte schijnt weerdiger en inge-îogener nog dan de bevoorrechte toe-schouwers en minder oproerig dan de ongenoegelij ke politie en de ninderende gendannen te paard. ; Geen geschillen, geen gemurmeî Sinds uren trappelen werklie en « kleenc luidjes » wijsgeerig ter plaatse, zondei te vos kia luis» •» nunne sereniteit. Welke strooming legt deze stilte op aan die weerspannig; ton gen, aan die woelzuchtige koppen? D<_ armen kruisen zich rustig over de bor-àten, hijgend van nieuwsgierigheid. rlebben zij het voorgevoel, die Antwer-penaars van stevigen maar onaanzienlij-ken oorsprong, van den eenigen luister der feest die wordt voorbereid, om zulke zalving te leggen in hun afwachting? £>e kleùters, op de armen der huisvrou-wen, schreien niet ; en de straathonden zwerven doorheen dien dichten groe: van beenen, zonder kwellingen te ver-duren van de drinkebroers, hun natuur-lijke plaaggeesten. » En die indrukwekkende, magneti-sche stilte, boven die staande zee, met naar verstarde baren, waarop de blauwe, ueerdalende donkerte stillekens, voi streeling, een vorstelijke vrede, een neilige plechtigheid te meer legt, — viei ai met eens, van af de hoogste gaandcnj van den toren der hoofdkerk, waarop aile oogen vruch'eloos de herauten trach-cen te ontwaren, een manhaftig trompet-^eschal, in éénklank aangeheven. « En de soprani der zustersteden van Vlaanderen en Holland begroetten ner-naaldelijk de fiere stede van Antwerpeu. Hun immer warmer en scheller ge-juich, werd telkens opgevolgd door het eenigzins schorre geschal der luchtfan-lare...» De beiaard begon te klingelen : eerst traag en stil als een broeisel dat s morgens ontwaakt in den dauw van tiet schaarhout ; dan verleveudigend, de stem verheffend, breed uitsmijtend een regen van jubel accoorden. Een zon-beschijning ! Dan treden orkest en korei: m 't krijt. En 't was de vergoding van den Rijkdom en van de Kunst... » De dichter roemde de groote Markl in schamele verzen, met roukende hy-perbolische gemeenplaatsen, waaraaau de tooneelschikking, de extaze der menigte en de muziek van Vyvéloy een heerlijke dracht verleenden. De vijf we-reldeelen kwamen Antwerpen groeten, al de landen der wereid betaalden dee-moediglijk hun toi, en, alsof de moderne tijden en zelfs de middeleeuwen niet vol-stonden om aan de eerzuchtige stede haar zegeweg te banen, klom de cantate op tôt de oudheid en worf als staf- en bijlbundeldragers de veertig eeuwen der pyramieden. Ailes, de ruimte en de tijd, de aardrijkskunde en de geschiedenis, het oneindige en het eeuwige, ailes werd in dit werk teruggebracht tôt de stad van Rubens. En als men de oogen sloot, verbeelde men zich licht een koninklij-ken stoet, opstappend voorbij den troon van den bij uitstek triomfantelijken schilder... » Als 't gedaan was, wanneer de mu-ziekkorpsen van 't garnizoen, den «tap-toe » openend, het voornaamste thema der cantate hernamen in den vorm van marche, dan — tôt in merg en been ge-roerd, de vezels bewerkt door een men weet niet welke aanstekelijke geestdrift, buiten zich zelf — stapt Laurent achter de soldaten, en trekt 6p met de menigte even opgewonden als hij en waarin bur-geis eu werklie, bij uitzondering veree-nigd, arm in arm, eenstemmig den di-thyrambischen zang aanhieven. » Onvermoeibaar volgde Laurent den stoet over heel den voorgeschreven weg. » Het golvend gevolg mocht zich her-nieuwen, zich aflossen aan elken straat-hoek, de bezetene kpn niet scheiden van den stoet. Die muziek van Vyvéloy had hem gemakkelijk naar het andere eind der wereid gevoerd. Terwijl andereu de heldhaftigheid van dien licht-optocht beu werden en langs zijstraten afdropen, voelde hij meer onversaagdheid in de beenen en grooter brand in het hart. Daarbij vervingen steeds nieuwe betoo-gers degenen die afvielen, en de optocht veranderde van uitzicht naarmate de wijken die hij doortrok. Langsheen de dokken en kaaien voelde Laurent de el-leboge,n van matrozen en scheepslossers ; in 't hart der stad mengde hij zich onder magazijniers en winkeljuffers ; op de leien der nieuwe stad bevond hij zich bij rijkelui's zonen en bedienden van groote koopliê ; eindelijk in den doolhof van 't Sint-Andrieskwartie, de sloppen en stegen der arme duivels, namen bloot-haarsche keerlinnen hem broederlijk onder den arm en vale blootvoeters slier-den hem meê in hun farandool. » Ailes voor Antwerpen, ailes voor Rubens, maar ook ailes voor Vyvéloy ; — Laurent hoorde niets anders dan de cantate; hij nam er het rythme van op; hij trilde éénsluidend meê met heel dit beroesde volk, vervoerd door die wakke-re harmonieën. )> Hij deed de muzieken uitgeleide tôt het einde, treurig eu bijna ontstemd wanneer de kanoniers van hun paar-den gestegen, de venitiaansche ballon-netjes, die aan hun houten lansen hin-gen, uitbliezen en de laatste harsttoort-sen smoorden onder hun laarzen. » In zijne « Persoonlijke herinneringen aan het intieme 3ev*n van Peter Benoit » maidst G«»r?%8 B«kh*uJ aobt«r Ait aut-» biographische uitstreksel, de volgend< bemerking : Niettegenstaande zijn ontzag, niette-genstaande den steun van aile verlichte geesten die de groote stad Antwerpen telde, en vvel op aile trappen der sa-menleving, had Benoit nog veel te kam-pen. Die man, zoo groot als goed, had vljandeu en belagers die, alleen bij 't noemen van zijn naam, aanvallen kregen van beestige razernij. Het mag ongelocflijk schijnen en bijna een gees-tesafwijking heeten, een uitdaging in dt oogen van den vreemdeling : — in vollei: Vlaamschen grond, in het hart van Vlaanderen en Brabant, in een bij uitstek Nederlandsche stad, waren ei Vlamingen (helaas, nu zijn er nog !) die aan dien Vlaming verweten, dat hij zijn ras beminde, zôodanig beminde dat hi; alleen muziek wou schrijven op Vlaamsche woorden. Ja, men vergaf het nie! aan dit fiere kind der Vlaanderen, dal hij zijn genie in dienst stelde der zaak van zijn landgenooten en van zijn va derland. S--:#-.**.-* Uitreiking der Eiredlplsma's aan liet Onderwijzend Personee! Gisieren middag had in de Leyszaa de uitreiking plaats van de eerediplo-ma's aan de leden van het onderwijzem personeel, die 35 of 25 jaren trouwer dienst tellen. De jubilarissen, schoolbestuurders er -sters, afgevaardigden der verschillendc officieele kindertuinen, meisjes- en jon gensscholen, werden door het Gemeen tebestuur ontvangen. Waren aanwezig, van Stadswege Heeren V. Desguin, schepene van open baar onderwijs ; L. Strauss, schepem van openbare werken ; Degueldre, Jos Soeten, G. Royers, P. Baelde, gemeente raadsleden ; Hub. Melis, gemeentesecre taris ; Collins en Goyvaerts, toezichter: van het openbaar onderwijs ; Ritschie bureeloverste van het onderwijs,en lier man Mulder, onder-bureeloverste. De heer schepene Desguin neemt he woord en verontschuldigd de afwezig heid van den heer Burgemeester. Hi; doet de redens uitschijnen waarom dt uitreiking op zulke eenvoudige wijze geschiedt en hoopt dat weldra eene vooj eenieder weldoende vrede zal aanbre ken. Hij dankt het onderwijzend personeel voor al den ijver, die het aan den dag gelegd heeft om het stadsbestuui bij te staan van af het uitbreken van den oorlog, om de goede orde te bewaren, om dienst te doen in de verschillende bureelen en bij de soepbedeelingeu. Spreker drukt ook nog namens de bc-hoeftigen zijnen welgemeenden dauk uit voor den verleenden geldelijken steun. (Zijne rede wordt algemeen bijgetre-den.)Dan grijpt de uitreiking der diplo-ma's. Bekwamen in de gemeentescholen een diploma van 35 jaren dienst : MM. A. Bellon, J. Van Cauteren, bestuur-ders ; F. C. Leuaerts, leeraar van zang ; Mej. A. Wattiau, onderwijzeres ; MM. J. B. De Jode en E Scholaert, onderwij-zers.Ontvingen in de gemeentescholen een diploma van 25 paren dienst : MM. Fi-net en F. J. Swagers, -leeraars in de Ste-delijke Normaalschool ; Mevr. C. M. Van Hove, onderwijzeres ; MM. E. Van den Bergh, turnleeraar ; A. Meinertzha-gen, leeraar van Engelsch ; Mej. E. La-baer, leerares van zang ; Mevr. Van den Bergh-Hellebuyck, turnleerares ; Mej. J. A. Stocq, turnleerares. Bekwamen in de kindertuinen een diploma van 35 jaren dienst : Mevr. Hen-drickx-Meulenaere, Mattyses-Hellemans en Felemans-Aerts, onderwijzeressen. De heer A. Bellon, schoolbestuurder, in eene weldoordachte redevoei'ing,dankt de gemeenteoverheid voor al wat ze deed voor het onderwijzend personeel. Hij handelt over zijne jeugd en drukt zijn genoegen uit in een groot, verlicht cen-trurn als Antwerpen de plaats van op-leider der jeugd aanvaard te hebben. \'er vol gens doet hij uitschijnen wat van zijne makkers, die met hem uit de Normaalschool kwamen, geworden is. Veien onder hen, zegt hij, hebben een ambt in den buiten aangenomen en staan er nog steeds aan de hatelijke vervolgingen van wege de ondermijners der officieek school bloot. Spreker besluit met het Gemeentebe-stuur nogmaals te danken, namens de jubilarissen, voor de eer die hen in deze droeve dagen te beurt valt op het stede-huis ontvangen te worden. Hij hoop' een spoedige vrede te zien aanbrekei: tôt heil van de volksveredeling en var de volksontvoogding. Na eenige woorden van den heer Des guin, die zijnen voortdurenden steur belooft, loopt deze eenvoudige doch tref fende pl«chtigheid ten einde. L. S- Kindervreugde ! Zaterdag j. 1. werd, in onze scholen, de verdeeling voortgezet van al hetgeen door de Vereenigde Staten van Amerika als Kerstgeschenken was toegezonden. De versnaperingen waren vôôr NieuW-jaar reeds geschonken. Nu was het de beurt aan de kleedingstukken. 't Was en heel werk geweest om ailes zoodanig te schikken dat uit die massa van kostumen, dekens, petten, hand-schoeuen, rokken, broeken, kousen, schoenen, enz., enz. een deel in elke school kwam. En daar begon de moei-lijkheid opnieuw om zonder onderscheid ieder kind toch te bedenken en iets bruikbaars te geven. Overal is men daar netjes doorgekomen en elk meisje, elke jongen heeft iets gekregen. Wat een prêt bij de kinderen als de verloting begon. De beurt werd getrok-ken. De groote leerlingen hadden keu-riig hun naam op een briefje geschreven en de meester had geheimzinnig de pa-piertjes netjes in vier gevouwen, in een omslag opgeborgen. Nu kwam de trekking. Al de hoofden omhoog, de halzen gerekt, de ooren ge-spitst. De gelukkige eerste mocht kie-zen.Ge stelt u voor wat bij de kinderen omging. We kennen gevallen die waar-i lijk roerend zijn. Zoo in een klas b.v. viel het lot op een jongen die reeds we-[ ken te voren, half weenend, zijn onder-t wijzer verteld had dat zijn schoenen stuk waren en dat zijn ouders het noo-i dige geld ontbrak om 'ze te laten her-stellen, stralend kwam hij vooruit, want hij wist ergens een paar schoenen zitten en schoenen uit Amerika ! Bij speeltijd staken de ongeduldige voetjes reeds in de nieuwe « trappers » die — het toeval ' zij geloofd — pasten of ze op maat ge-^ maakt waren. Moeder zal 's middags : verwonderd hebben opgezien en dank-baar aan die « goeie Amerikanen » ge-dacht hebben want 's namiddags kwam ' de jongen, stil-fluisterend zijn meester ' aan 't oor zeggen « dat Moe zoo tevreden was, en dat hij Mijnheer hard moest be-danken. » Een andere .knaap had een broek ge-: kozeu, 'n breek met een achterzak, en knipoogend gezegd : « mannen, dat is de zak voor den revolver. » Maurits koos : een slaaprok voor zijn zuster want : « daar zat zoo'n schoon rood strikje aan en de japon was zoo lang dat ze er heel gemakkelijk haar beenen kon in-draaien. » Pol nam liever een pet want « die Amerikanen hebben petten die tegen ailes kunnen, 't is daarom dat ze van Ieder zijn gemaakt. » Jef koos een ge-breiden wollen vest : « daar hebt ge nooit koude meê en mijn trui, Mijnheer, is al zoo dun dat ze hier en daar mijn hemd laat zien. » En aanstonds werd de vest aangetrokken en fier als een pauw zette Jef zich op zijn plaats. Ze waren zo weer eens oprecht kin-derlijk de kinderen die zoo weinig echt zijn in de school, zoo weinig kind en nu, zoo weinig gelegenheid hebben om eens uit te vliegen, klapwiekend als echte wildzangen. En echt deden ze goed ge-voeld.Jam b. v. stond zijn beurt af aan Neel. « Ik heb nog niets noodig, als er wat overblijft zal ik wel iets hebben, en bij Neel zijn ze met zessen ». Prachtig, niet? zEn zoo ging, de verloting haar gang. Op de speelplaats, tijdens het vrij kwart-uurtje was er een lawaai dat hooren en zien verging. Iedereen wilde van een an-der weten wat hij gekregen had, en dat ging in een storm van praten en gieren. De grootste bijval ging aan de mannen, die groote ehaïiffeurs-handschoenen ge-nomen hadden. Natuurlijk werd er deftig meê gebokst gelijk de Amerikanen dat alleen maar kunnen. Wat 'n land Amerika, en daar zijn Indianen, Mijnheer ! Ze hebben het hart van onze kinderen mee de Amerikanen en wij blijven ze eeuwig dankbaar! « * « De winner van het paar schoenen, die voor veertien dagen een appel gewonneu had, heeft zijn oprechte gevoelens uitge-stort in een briefje, dat we volgaanrne hier laten volgen. « Antwerpen, 20 Januari 1915. « Lieve Vriend, « Ik bedank U en al de Amerikaan-sche kinderen voor de geschenken welke gij voor mij en voor mij ne medeleer-lingen gestuurd hebt. » Mijn lot was tiitgekomen aan een appeltje, het allerschoonste bloosaardje, dat ik ooit gezien had. » Ik ging er dan ook blij mee naar huis, waar ik het met vader, moeder en 1 zuster smakelijk opat. 1 » Wat doet het goed aan het hart, zoo'n verre vriendjes te hebben welke • ons in deze droeve tijden niet verge-1 ten. » De naam van John Murphy zal altijd in mijn geheugen geplant blijven. » Ik wensch U geheel Uw leven veel geluk en welstand en bied U mijn besté groeten aan Uw dankbare, Z, 9. : Û Dagelijksche Rondschouw INTRESTKOEPONS VAN STADS-LOTEN. — We waren verkeerd inge-licht toen we eergist-eren rneldden, dat de koepons der Antwerpsche leening van 1887 op het stadhuis uitbetaald worden, aan hen die een bewijs leveren konden dat ze hunne belastingen voldaan hadden. Voor het oogenblik heeft de uitbeta-ling van zulke koepons nog geen plaats. Nochtans weten we goed dat de zaak ernstig ter studie ligt en dat er binnen een tijdruimte van 14 dagen eene beslis-sing zal gevonden worden, die eenieder zal voldoening schenken. Zoohaast we daaromtrent iets verne-men zullen we onze lezers erover inlich-ten.DE PRIJS DER KOLEN. — Eerst-daags zal er eene kleine verandering ge-bracht worden in den huidigen prijs der koien. Het zullen vooral eenige speciali-teiten zijn, die door bedoelde wijziging zullen getroffen worden. OVER HUURMOEILIJKHEDEN. De Nederlandsche bladen geven ons zeer nuttige aanwjjzingen betretfende het regelen der huurmoeihjkheden te 's Gra-venhage.Bedoelde regeling wordt enkel toege-past op de onderstandgenieters en de opgeroepenen, doch over het regelings-princiep is men het ten voile eens, en eene verdere regeling voor de andere be-trokkenen is dus met totaal uitgesioten. Een bemiddelingskomiteit werd na langdurige bespreking met de huiseige-naars gesticht door het steunkomiteit te ûen Haag. /.ijne zending is in elke zaak die voorkomt na een rijp onderzoek eene schikking tusschen huurder en verhuur-der te bekomen en een hulpverleenings-voorstel aan het komiteit te onderwerpen. Deze schikking behelst dat de huurder niet schuldig bhjve en dat de verlaagde huur dan ook mogelijk te betale weze. Het bemiddelingskomiteit is samen-gesteld uit drie leden : een magistraat, die als voorzitter lungeert, een aigevaar-digde der werkliedenvereenigingen en een gecielegeerde der huiseigenaarsver-bonden.Volgens de Nederlandsche bladen be-weeren, schijnt de gevonden overeenkomst een weldoende regeling der kwestie te zijn en vanwege de huiseigenaars. komt, op eenige uitzonderlijke gevallen, de meeste ondersteuning. Aangezien bijna het grootste deel on-zer bevolking dagelijks in spanning ge-houden wordt door de zaak der nuur-moeilijkheden, durven we aan de lnter-comunale commissie, die reeds zooveel goeds stichtte, het gedacht onderwerpen van ook bij ons dergelijk komiteit tôt stand te brengen. Men ontmoet huiseigenaars, die in het geheel van geene toegevendheid willen weten, er zijn huurders, die misbruik maken van den toestand en ook anderen, die in de onmogelijkheid verkeeren hunne schulden te voldoen, het toepassen der invoege zijnde wetgeving is rechtvaar-dig voor de eenen en onrechtvaardig voor de anderen. Volgens onze meening is het nader onderzoek van elk geval op zichzelf de beste en doeltreffendste oplossing, die ooit kan gevojiden worden en aile men-schen van goeden wil zouden er zich dus moeten bij neerleggen. LUCHTPQST. — Door het Ameri-kaansche gouvernement zal aan het Kongres een voorstel overgemaakt worden betreffende de inrichting van een luchtpostdienst tôt het overbrengen van hoogst belangrijke poststukken. Er is voor deze inrichting behoefte aan aooo vliegeniers ; deze zouden in de krijgsscho-len opgeleid worden. ONZE BÀNKINSTELLINGEN. — Naar het schijnt zal in 't kort, dank aan onze bevoegde bankbestuurders en financiers het bankwezen in onze stad zijne gewone werking hernemen. Zij verdie-nen daarvoor den dank van eenieder, die voor het herinvoeren der normale toe-standen is. HET HANDELSMUZEUM. — Dat niemand van ons stadsbestuur onwerk-zaam blijft om diensten te bewijzen waar het noodig is, wordt eens te meer bewe-zen door het feit dat de heer Frans Ste-ger, gemeenteraadslid, ihans als bestuur-der van het Handelsmuzeum fungeert, IN ENGELAND. — Van Dr. Paul Buschman, de talentvolle uitgever van « Onze Kunst » verscheen in een Engelsch tijdschrift eene zeer intéressante studie over de naar Engeland gevluchte Belgische beeldhouwers en kunstschilders De tekst is versierd met 27 afbeeldingen van Belgische kunstenaars. Onder de daar verblijvende kunstschilders dienen vernoemd : Em. Vloors, Edg. Farasyn, J. Opsomer, E. Fabry, G. Van de Woestyne, G. Buysse, enz., enz., Onder de beeldhouwers : G. Minne, Victor Rousseau, Josué Dupon en Frans Huy-gelen...* BIJ ONZE VLUCHTELINGEN. — Zooals bekend is, vertrokken in de laatste dagen vele Belgische vluchtelingen naar Engeland. Daarbij wordt in de ha-ven van vertrek vanwege den opperbe-velhebber van land- en zeemacht toege-zien, opdat een georganiseerde uittocht van mannelijke vluchtelingen van dienst-plichtigen leeftijd worde tekeergegaan. Te Amsterdam wordt aan de Belgische vluchtelingen, die van daar naar Engeland wenschen te vertrekken, een door een Kommissaris van politie voor « gezien » geparafeerd bewijs uitgereikt, op welk bewijs naam van den vluchteling, leeftijd, plaats van herkomst enz., zijn vermeld. Te Amsterdam wordt, vôôrdat bedoeld bewijs wordt afgegeven, contrôle uitgeoefend, ook wat betreft eventueele dienstplichtigheid, enz. 00 een dergelijk bewijs ook in andere gemeenten, waar de aanwezige vluchtelingen zijn ingeschreven, werd afgegeven, zou daardoor, naar den minister van binnenlandsche zaken door tusschen-komst van den opperbevelhebber van land- en zeemacht wordt medegedeeld, de kontrool in de haven van vertrek op den uittocht van Belgische vluchtelingen naar Engeland zeer worden vergemakke-lijkt.De minister heeft het bovenstaande door tusschenkomst van de kommissaris-sen van Koningin Wilhelmina in de on- ; J derscheidene provinciën aan de burge-meesters doen mededeelen, onder uitnoo-digmg om, indien registratie van de \ luchtelingen plaats vond, voortaan dien overeenkornstig te willen doen handelen. In gemeenten waar geen politiekom-missaris is, zouden de bewijzen door of namens den burgemeester geparafeerd kunnen worden. BIJ DE GEINTERNEERDEN. — De nieuwe barakken op het oefenplein achter de strafgevangenis te Groningen, zijn Maandag j. 1. door de Engelsche geïnterneerden in gebruik genomen. Er zijn daar nog 2 officieren, Maandag j. 1. zijn ook in tegenwoor-digheid van verschillende belangstellen-den, hoogleerarcn en studenten in de school voor verlofs-officieren te Amers-foort, de collèges voor geïnterneerde Belgische studenten geopend. 1 GEEN TAKS.— Of schoon dapper ver-dedigd door de heeren F. Delvaux en L. Van Peborgh, werd de taks op de afwe-zigen, voorgesteld in de Intercommunale Commissie, verworpen. Zij zou niet veel opbrengen, was het argument, het heel *1 zwakke argument waarbij de meerder-neid zich aansloot. En dan was daar ook nog de lieve vrijheid van gaan te loopen, en de zorg en lasten aan anderen over te laten, — die niet mocht aange-raakt worden. We kunnen ons niet neerleggen bij zulke redeneering. Tegenover het vaderland hebben wij alien gelijke plichten, wij, die hier geble-ven zijn, wij zijn zwaarder belast dan zij, die zijn gaan loopen. Wij moeten ons voedsel duurder betalen, onze huisbaas trekt aan onzen frak, onze bakker, been-houwer, kleermaker eischen hun geld voor hun duurdere waar; onze lasten-briefjes komen binnen — en wij worden gedwongen te betalen. De ridners van Bangenbuik die in Holland en Engeland hun geld gaan vertee-ren of, naar 't voorbeeld der groote meer-derheid, van de krijg leven, hebben lang niet onze zorgen, Zij profiteeren, wat wij moeten leggen. Als men eens uitrekende wat zij minder dragen van lasten dan wij, men zou spoedig de wetenschappelijke basis vinden om eene belasting op de wegioopers te vestigen. Maar daaraan heeft zeker niemand gedacht. ONBEKWAMEN? — In de Intercommunale Commissie werd de werkeloos-heid der klerken besproken, en gezegd, — wat allen zeer verheugen zal — dat na den oorlog voor hen groote en hernieuw-de werkzaamheid te verwachten zal zijn. Dat deze in vele opzichten van de vroe-gere zal verschillen,werd gezegd, doch dit gezeg werd niet nader toegelicht noch be-wezen.« Op meerdere bekwaamheid zal het allereerst opaan komen. Vele plaatsen zullen openstaan. Het is van het grootst be-lang dat zij onze stadgenooten niet ont-gaan. » En dan wordt gezegd, dat onze klerken en beambten naar de school moeten gaan... Heel vleiend voor hunne bekwaamheid is dat niet, en stellig is het aver'echtsche kompliment onverdiend. Wij gelooven dat, als men onze Antwerpsche klerken hetzelfde loon wil geven dat men gaf aan vreemdelingen ; als men de « volontaires » wat meer weerde, en bekvvame Antwerpsche jongens behan-delde met dezelfde voorkomendheid en in-schikkelijkheid, die men voor allerlei « fils h papa » te over heeft, de Sinjoren wel zullen bewijzen dat zij voor niemand in bekwaamheid moeten onderdoen. Het is daarom niet noodig hen naar Saint-Ignace de Loy»la t» zeu4»n,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.