tfaandag jg April 19x5. Eerste j&arg. Mr 95- Prijs i 5 Centîemeis door geheel België —■m ii **m | | &%*»*#*** . nAa aîLi Jmh! ««H»» Vlaamsche Nieuws Het be&fc Ingellcht en meest: verspreid Nieuwsfelad van België» - Verschljnt 7 maal per week \ B9NNEMENTSPRIJZEN i •<er week,». ... .... #,38 j> Per 3 maanâea 4.— fa: H»*ssd ■ 1.60 jj Fer 6 tnaandui ï,# Par jaar . 14.— BESTUUR iicofdopstëller : Allons BÂEYENS lefeeerder: Ànf. VAN OPSTRAET BUREELENs twlîstait, 44, ANTWERPEN Telcfooa 1990 AANKONDIGINGENJ Twe«da bla4s., ptr regel 2.60 | Yierde blada., pti regel 0.50 Darde blads.» ici. I.— | »t volgen» orereenkomst. Doodobericht 6.— IAan de Raadsheeren van Antwerpen ■laten wij goed zijn in dezen tijd I voor eigen Volk ! I Oi»e wittebroodsweken schijnen reeds ■ a'tmet Engeland, of als de speelman ■ w? °P 't dak zit, krassen a: toch al ■sclirille wanklanken op zijn vedel, die ■ ïtstemd geraakt. I In de week sprak de Times van... het Ufolgisch schuim ! I 't le nog al een bar woord in den ■gond van de gentlemen van bet groot ■ Iondensch blad. I Niet dat we verblind zijn in ons volk. I \ls een îand in massa moet uitwijken I ta krijgt ge koren en kaf, en het ten-I ïonderd nietdeugen bestaat bij ons net ■ als bij het Engelsche volk. I Holland heeft dat mede ondervonden, ■ a wellicht veel erger, doch het wist op ■ ie treden zonder te schelden, zonder asm ■ de kaak te spijkeren. I Engeland bezit in de allereerste plaats ■ een puik ingerichte politie, die de be- ■ jondering van de wereld afdwingt ; bet ■ heeft daarbij de détectives van Scotland ■ Yard, 't Is dus goed genœg toegerust ■ cm er wat orde en tueht onder te hou-H den en het undesirable gedeelte te rin- ■ çelooren. I Maar het woord Belgisch op dit oogen-I blik koppelen met het woord schuim, en H dat in de Times, zal voor velen weinig Wgentlemenlike, weinig fait in de ooren I klinken. I Er is misschien eenige reden om te ■ serinneren aan Çelgische offervaardig- ■ heid, Belgische fairness en Belgische ■ iapperheid en dan het woord Belghch ■ niet openlijk te bezoedelen met er een ■ Engelsch schimpwoord aan toe te voe- « * • I Wat is daarvan de gevolgtrekking? H Dit het moeilijk huishouden is in den S twemde en dat de uitbundige bejege- ■ -isg eerste iijden spoedig tôt weder- ■ àjàsche teleurstellingen moet leiden. ■ finis zult ge ook al ondereen eens kib-flbelen, doch daarvoor zijt ge aan eigen ■ haard en disch, waar ge lief en leed I deelt, en eigen volk mag zeggen wat ge H van uitheemschen niet duldt. ■ Buiten- en binnenlandsche Belgen, ■ vooral de Antwerpenaren, moeten nu Bsaar ophouden elkander te schimpen en Htet vaderland moet vriendelijk de uit-Bïewekenen ontvangen, die van lieverle-Hie toch allen door zedelijken of stoffe-Mîjkea drang, door nood of heimwee ge-■iwongen, eigen volk en eigen stad gaan Hspzoeken. H Wat hebben ze in Engeland de men-■îhen al niet wijsgemaakt opdat ze niet Mraden terugkeeren? De dagbladen, van ■ Mgen uitgaande, wedijverden in dil op-H'icht met die van Engelschen bodem. H We kennen leeraars van een Ant-Bïsrpsch hooger onderwijsgesticht, die in ■ianuari 1.1. bereid stonden om te ver-■ïtkken. 25e waren met hun drieën reeds l'Pde boot toen ze zich toch weer lieten clmerhalen door allerlei schrikwekkende Hsidingen en terug aan wal stapten. H Een drietal weken later zijn ze dan ^Kh, ondinks ailes, naar Antwerpen ge-^■imen en konden hun oogen niet ge- ■ «ven toen ze hier aanlandden. Ze wa-beschaamd over hun lichtgeloovig-B'ifli en toch ook wel wat geërgerd en Hsiffloegd dat ze zoo kras ora den tuin H 'erden geleid. B Voor die leeraars is de zaak goed afge-) I oopen ; zij boden zich aan in hun ge- ■ tàeht waar ze minzaam werden ontvan- ■ ?enen 's anderen daags met veel voorko-H îaiheid hun leergang konden herne- 9 Voor de stedelijke beambten, die zich fl Seten bepraten, was het intusschen ha- ■ 'kelijker geworden. De Antwerpsclie « '«meenteraad, ten einde geduld, had de ■ 'egblijvei-s afgesteld. Geîukkig was die strenge maatregel I fechts voorloopig, zooals bleek door het- V ïten verder geschiedde. m Er werd een Kommissie aangesteld, M Hder het voorzitterschap van den acht-'1 taren heer schepen Victor Desguin, en ■ ^staande uit de heeren Karel Weyler, ■ 'aadslid ; Hubert Melis, gemeentesekre-I en Willem Schepmans, bureel- ■ ;yerate ; zij zouden elk geval afzonder- ■ -jk onderzoeken. V Het verslag van deze Kommissie zal '■ 'ten Gemeenteraad in zijn eindbe6luit ®oeten voorlichten. Het viel in te goede landen dan dat wij eenige vrees moeten ^oesteren om het lot dergenen, die met ^gstig-kloppend hart de opperste beslis-S10g verbeiden. Et zija huisgezinnen die niet meer le-/<»> zoo zijn ze bezorgd om de onzeker-«cid van morgen. En is er nu wel iemand op de wereld méér geofferd heeft juist om maar te zijn van den dag van morgen ? Daarin ligt al het voordeel, heel de °Pgewektheid van het zuinige leven van ^ oeambte. 5bbe e® vloed van de fortuln kent hij ^ 0«eo wj»eîvailjgbeden ; ijfeoa kam of geluk ; geen plotselinge verheffing, doch ook geen van die slagen, die neer-vellen één dag, om morgen weer veer-krachtig op te laten bonzen. Voor hem geen van die schitterende uitzichten en nochtans hij leeft te Antwerpen, waar hij uit Beurs en Bank, uit handel of windhandel, de meteoren door het he-melruim ziet opstijgen. Schoolgezellen van hem bezitten auto's, yachten en jachten, villa's op den buiten en aan zee, heerenhuizen met hooge spiegelra-men, waaruit bundels van licht op het stoeppad uitvlakken. Wat rollen die grootscheeps door het leven ! Toch komt er in zijn hart noch af-gunst noch benijding. Hij kan dat alle-maal goed zien en hartelijk gunnen, hoe-wel hij weet dat hij evenveel kundighe-den, evenveel aanleg, evenveel initiatief bezit om te slagen. Er is in zijn brein slechts één celletje dat durf- en ondernemingsgeest tegen-houdt : hij wil zekerheid, hij wil gerust zijn in den dag van morgen en als hij zoo geîukkig naar huis stapt, zoo onbe-kommerd van zijn stil bestaan geniet, dan is het omdat hij zijn aanhoorigen veilig geborgen weet in zijn geringe, maar zekere betrekking. Om die zekerheid verzaakt hij aan den glans van de wereld, aan de moge-lijkheid van fortuin en rang. Nu komt de beschieting van Antwerpen.Zeker, zijn overheid, Burgemeester en Schepenen, zijn allen fier op hun post gebleven. Maar zijn onmiddellijke oversten zijn gevlucht ; de gansche stad werd door paniek aangetast en hij, de mensch van de zekerheid, is mee gedromd naar Hol-lapd ; van daar ingescheept naar Engeland, als in een droom van verbijstering. Voor zichzeîvea ? Zeker niet, inaàr voor de zijnen, voor vrouw en kinderen, die zijn ganschen schat uitmaken. Hij had niet alleen gelijk, het was zijn heiligste plicht. In Engeland en in Holland heeft hij gevluchte gemeenteraadsleden gevonden die predikten : Niet terugkeeren. Belgische konsuls werden geraad-pleegd, eenparig luidde hun antwoord : Niet terugkeeren. Advokaten, volksvertegenwoordigers, gazetschrijvers, ailes riep : Niet terugkeeren l Vaderlandsche plicht en veiligheid moesten nopen van weg te blijven, want te Antwerpen was er hongersnood, het bloed stroomde langs de straten, de gru-welijkste willekeur heerschte er ; met Kerstmis, met Nieuwjaar ten laatste, waren de Bondgenooten te Antwerpen en de Engelsche pers meldde aan wie het hooren wilde, dat niets of niemand gespaard zou blijven ora het doel te be-reiken ! Ze moesten het dus maar weten : wie vertrok verraadde zijn land en wierp zich in den kolk van rampspoed en el-lende 1 Ge moest waanzinnig zijn om toch te gaan ! Als Kerstmis voorbij was, en Nieuwjaar was voorbij, dan kwam de eerste argwaan : zou het niet beter zijn ailes te durven, goed en leven te wagen en toch maar naar Antwerpen weer te kee-ren?Ze waren uit hun land gedreven door een schokkende gebeurtenis eenig in de geschiedenis van Antwerpen. Heel Europa stond in vlam en vuur toen ze gingen ! De krijgsoverheid had Antwerpen prijsgegeven, als zij meege-sleurd werden uit hun dagelijksch ge-doe.Maar 't bombardement was het ergste niet van hun wedervaren. Als ze nu terugkwamen, de een na den andere, wat vroeger, wat later, naar drang van omstandigheden, van onige-ving, van beter of slechter ingelicht zijn, bevonden zij dat ze afgesteld waren ! Telkens verviel nochtans de maatregel en ze mochten hun bescheiden, schoon leven, met de vertrouwde bezig-heden hervatten. 't Was weer die zon-nige koestering : de zekerheid van den dag van morgen ! Het aursa mediocritas. Alleen voor de allerlaatsten was de hamei plots toegevallen : Zij mochten er niet meer binnen ! Er is nu veel ellende in de wereld, veel droefheid, veel ontbering, veel rouw. Wat iedere dag meebrengt is nooit wat goeds. De familiën, die Antwerpen kent, worden éen voor éen getroffen : de zoon van dien oud-minister, gesneuveld ; van dien advokaat, gesneuveld; van dien geneesheer, gesneuveld ! De Beurs ligt stil ; de reede is dood en de Schelde strekt zich loom uit als een nuttelooze, onbevaarbare plas. En toch tellen wij mede het stille leed van dien beasabte nw sonder betrek king, die de toekomst had opgeofferi aan de zekerheid en die nu de zekerheii plots kwijt geraakt is, en in de weifelinj en vertwijfeling wordt geslingerd. Dat is zeer tragisch en wie hart heef zal het bevroeden, want nu heeft hi voor zijn deel wat hij het meest duchtte bezorgdheid en komrner om den dag vai morgen. In zijn huisgezin is er angst en bang afwachting. Laten wij hopen dat er van avond il de gerustgestelde gezinnen meer vreug de zal heerschen, want heden Maanda; vergadert de Gemeenteraad en, met eei hartelijk woord voorgelicht door sche pen Victor Desguin, voorzitter van d Kommissie, mogen wij zeker zijn dat d vroedschap met eenpariglieid van stem men dit leed alvast zal verwijderd heb ben. De eerste plicht van vaderlandsliefde vooral in dezen tijd, is goed te zijn voo ons eigen volk. Het Vlaamsche Nieuws. Vlamingen m Frankrijk Aan de Nieuwe Rotterdam:,che Cou rant wordt uit Frankrijk eene inteies santé briefwisseling gezonden aangaand de Vlaamsche vluchtelingen die in Zuid Frankrijk verblijven. Onze lezers zulle: met genoegen het een en het ander daai van vernemen. De mededeelingen komen van de: heer Léon de Peauw, hoofd van het bui gerlijk Kabinet van den Belgischen mi nister van oorlog, die ruim vijf weke in Midden- en Zuid-Frankrijk heeft gt reisd, om de Belgische ondersteund vluchtelingen te bezoeken. Hij heeî 15 departementen doorkruist en is al zoo in de gelegenheid geweest ongevee twintig duizend vluchtelingen, bijna al len Vlamingen, te zien en te spreken. Het juiste aantal uitgewckenen, da op Franschen bodem gastvrijheid von — ook zelfs buiten hen, die nog over d middelen konden beschikken om zich i den vreemde zelf te helpen, is uit de: aard der zaak, zelfs niet bij benaderin op te geven. Immers onder de naa Frankrijk gevluchten bevonden zich t£ van werklieden,de zoogenaamde «Frans mans», die reeds gewoon waren, vaa van geslacht op geslacht, in Norraandi en Noord-Frankrijk seizoen-arbeid t verrichten en die bij hun komst :n d Fransche steden en dorpen aanstond een middel van bestaan vonden. Zoo oo de Waalsche industriearbeiders, die ove het algemeen werk wisten te vinden. Toen echter in het laatst van Septem ber en in het begin van Oktober n Noord-Frankrijk niet alleen de vluch tende landgenooten uit het door de: vijand bezette gebied, maar ook d Vlaamsche en Henegouwsche bevolking die het naderend strijdgewoel poogde t ontvlieden, in groot aantal binnentrok ken, werden de steden en dorpen in ei onmiddellijk achter de militaire zone ei de versterkte steden aan de kust zoozee door vluchtelingen overstroomd, dat d overheden voorzieningen moesten tref fen. De bevolking ontving de noodlij denden en opgejaagden met treffend hulpvaardigheid, maar de overheid, in ' bijzonder de militaire, mocht hun il Noord-Frankrijk geen verblijf toestaan De stroom van vluchtelingen werd dai ook zoo spoedig mogelijk naar Midden en Zuid-Frankrijk geleid, waarheen oo! de gewonden en krijgsgevangenen wer den gevoerd. De buitengewoon-veelom vattende politiedienst eischte, dat aai burgerlijke personen zoo weinig moge lijk de gelegenheid werd gelaten in d Noord-Fransche steden te verblijven. Ook de bewoners van Zuid-Frankrijl hebben de Belgische vluchtelingen me open armen ontvangen en met groot hartelijkheid gastvrijheid verleend. De heer De Peauw zegt, dat wat her wel het meest trof, is de groote liefde waarmee die uitgewekenen ailes begroe ten, wat « van hun land is ». Ons be zoek — zoo vertelde hij — werd nimme aangekondigd, maar ge hadt moete zien hoe in de landelijke stadjes en in d dorpen aile uitgewekenen naar de mairi snelden op de mare, dat er een auto wa aangekomen met de Belgische vlag. « Ik koom, in naam van den ministe van oorlog, om u een groet te brenge: van den koning » — dat bracht die goe de menschen buiten zichzelf van vreug de en ze kwamen mij dan de hand druk ken en zeggen dat zij Vlamen waren ei bleven. » Zelfs grappige voorvallen bleven nie uit. Zoo kwam in eene kleine gemeente la Roche-sur-Yon, in Vendée, eene jor ge moeder met heel den meegevluchte: familietros haar nood klagen, dat z « een Fransch kindje » had gekregen Dat stond haar maar slecht aan. Ho straalden plotseling haar oogen, toen d heer De Peauw haar zei : « Maar neer moedertje, uw kindje is 'n Belg, daa wordt reeds voor gezorgd. » Dat wa maar goed ook -— vond de familie,want Vlamen blijven we tôt in den dood ! Ook de landsgewoonten worden in ht minst niet afgelegd. Trouwens daarvoc is het taalverschiï tes. beletaei. ! In enkele zeer uitgebreide kolonies i heeft men scholen opgericht, waar ; Vlaamsche onderwijzers onderricht geven in 't Vlaamsch. Dat is onder meer t het geval in la Rochelle, St-Pierre-le-j Moutier en Lourdes. : Een groot ongerief is echter het ont-1 breken van Vlaamsche lektuur. « Vertel ons toch van ons land », werd elken dag 5 opnieuw gevraagd. De menschen roepen om Vlaamsche en Hollandsehe bladen, 1 dat zou wat voor hen zijn ! Men zou er r die lieden geîukkig mee maken. We stu-i ren al een aantal nummers van de Le- - gerbode, maar dat is toch niet voldoen-; de, aldus de heer De Peauw. ? De1 Fransche overheden hebben van den beginne af ailes in 't werk gesteld om in den stoffelijken nood der vluchte-, lingen te voorzien. De prefekten riepen r in hunne departementen de maires sa-men, om de maatregelen te bespreken, die wenschelijk werden geacht voor ge-meenten, waar vluchtelingen, Belgische : zoowel als Fransche, zoudea worden on-dergebracht.Van stonde af vonden de vluchtelingen veel steun, ook in de arme gemeen-■ ten van de Midi. Allerwege werden de arme lieden van ri 't eerst noodige voorzien,maar toch werd , zoo spoedig mogelijk getracht werk te . vinden voor allen, die tôt eenigen arbeid bekwaam waren. Men slaagde daariu 1 zeer goed ten aanzien der vakarbeiders. De geschoolde werkkrachten der nijver- 1 heidssteden lieten zich bereidwillig op , staatskosten geleiden naar die streken, e waar men hunne arbeidskracht kon ge- t bruiken. Ook de landbouwers en tui- niers waren zeer gemakkelijk te helpen. Een groot aantal hunner, die reeds van jaar tôt jaar gewoon waren als seizoeu- t arbeideis (naar Normandië vooral) d Frankrijk binnen te trekken, zocht en e vond zijn weg. De ongeschoolde werk- H krachten en voorts de vluchtelingen, die y in de wijnbouwende streken waren on-ï» . r dèrgebracht, waren echter op die wijze 1 niet te helpen Buiten hun schuld, voor zoover de arbeid iu ue wijngaarden sei- :t zoenarbeid is,en voorts door hun schuld, e omdat velen aanvankelijk arbeid weiger- e den : « omdat 't toch maar voor korten s tijd zou zijn. Zôôlang kon die oorlog < met duren. » Ook vond men daar de r kieine wmkeliertjes, handelaars en van den eenen dag in den anderen levende 1 handlangers, vooral de leurders die - Vlaanderen bij meuigte kent, en bij die i kategorie was de neiging om aan te pak-: ken al zeer gering. Maar voor het over-l groote deel wisten de mannen zich nut-. tig te maken. De overigen genoten van « la vie au grand air » en flaneerden frank en vrij op kosten van den staat. Wat de Fransche staat doet, mag ik als bekend veronderstellen. De uitkeeringen zijn 1 fr. 25 voor ieder volwassen vluchteling en een toe-slag van 5U centiemen voor ieder kind. Guder volwassen te verstaan personen, die den leeitijd van lti jaar hebben be-reikt of overschreden. Vele gemeenten voegen daar nog een extra toeslag aan - toe, terwijl bovendien steunkomiteiten " een bijslag eeven. Bovendien zorgen de 1 plaaUeiijke komiteiten vaak voor koste-; loos onderdak, kostelooze maaltijden of doen door het aanrichten van gemeen-£ schappelijke maaltijden de prijzen zeer t dalen. g De heer de Peauw vertelde opge-j togen van de geestdrift, die hij overal ontmoet had, als hij de vluchtelingen om zich vereenigd had en hen in 't Vlaamsch toesprak. Dat deed hij vaak in drie, vier gemeenten op één dag, zoo-1 dat hij er nagenoeg honderd heeft ge-e houden. Zoo spoedig maar het Vlaamsch s opklonk, fonkelde iets in de oogen en werden al de hoorders geboeid door r iets omreerstaanbaars. 1 Natuurlijk hadden zich wel bezwaren voorgedaan ook. Maar die waren niet . van zoo ernstigen aard of eenig k overleg met de overheden bracht ailes weer in 't gewenschte spoor. Bezwaren, 1 die eerst langzamerhand overwonnen 1 werden of waaraan men zich onder-[i wierp, kwamen voort uit twee hoofd-e bronnen : het taalverschil.waardoor nau-• were aanraking uitbleef, al wist men sa-e men den wijnkroes te ledigen op de zekere overwinning, en voorts uit de ver-r schillen in de dagelijksche leefwijze. s Evenwel, zoo spoedig het aantal vluch-•' telingen in de bepaalde gemeente toe-{ nam, werd de kring gesticht waarin men f « alles-is-voor-elkaar », zocals de heer de Pesuw h«t uitdrukte DAGELIJKSCH NIEUWS GEMEENTERAAD. — Ons hoofdar-l tikel was gezet toen wij vernamen dat de Gemeenteraad voor heden Maandag avond niet zou doorgaan. De bijeenroeping zal waarschijnlijk eerst binnen acht dagen geschieden. DE HERNEMING VAN DEN AR. BE1D IN DE STEENGROEVEN. — Volgens ontvangen officieele berichten wordt de arbeid in de steengroeven in Henegouwen langzamerhand hervat. Het portier uit Lessen had veel aftrek in Duitsehland en Nederland, en bijzonder in Essen, waar de Kamer van koop-tiandel van oordeel was dat deze steen ten minste dezelfde waarde had als het Zweedsch graniet, voor wat betreft de metallurgisehe doeleinden ; men is dus segonnen met in de bekende steengroeven te werken. Er zijn ook eenige bestellingen van graniet voor het maken en herstellen der wegen, welke de Duitsche administratie tracht te bespoedigen door het verleenen yan toelagen aan de gemeenten, welke bijzonder door de gebeurtenissen te lij-den hebben gehad. Het aantal werklieden die te Lessen bezigheid vinden, neemt dagelijks toe ; zooals men weet, wonnen aldaar v<56r den oorlog 7000 werklieden hun brood. De steengroeven te Zoningen hebben eveneens een groot aantal hunner vroege-re arbeiders terug aan het' werk kunnen zetten; dit aantal bedroeg in Juli 1914, 3000 man : Er zijn belangrijke herstellin-gen uit Nederland ingekomen, en van de Duitsche overheid werd bekomen dat de uitvoer naar dat land zooveel mogelijk zal vergemakkelijkt worden. HEROPENING DER STEENBAK-KERSCAMPAGNE. — Officieel communiqué : Daar de vraag naar baksteenen in den laatsten tijd zeer heeft toegenomen, heeft de Goeverneur-Generaal besloten de be-perkingen der verordening van 1 Maart 1915 in te trekken, aangaande de steen-ovens voorzien van schoorsteenen van minder dan 25 meter hoogte. De besten-dige Deputaties hebben de vrijheid om van af 14 April voor ieder bijzonder geval de datum te bepalen, waarop steen-bakkerijen in werking mogen gesteld worden, zoodat het absoluut verbod van vôôr 15 Augustus te bakken voor voor-noemde steenovens vervalt. Men hoopt dat, dank zij dezen welko-men maatregel, de werkeloosheid in ver-scheidene streken van het land zal ver-minderen.DE FABRIEK LOUIS DE NAEYER TE WILLEBROEK. — Het vermaard papierfabriek werkt reeds met 800 man. Het ongebezigd personeel wordt aan aardappelplanting werkzaam gesteld. Volgens berekening zal de zak slechts op 5 fr. komen. HUWELIJK. — De heer advokaat Frans Custers is verleden Zaterdag in den echt getreden met Mevrouw Maria van Rijswijck. Wij bieden aan de echtelingen onze innigste wenschen van geluk. De heer Frans Curstens is een onzer beste Vlaamschgezinde rechtsgeleerden die altijd met raad en daad voor ons va-derlandsch taalrecht opkwam. Hem en Mevr. Frans Cursters-van Rijswijck daarom dùbbel hartelijk heil toegewenscht. DE VOORZITTERS DER SCHEIDS-GERECHTEN. — Bij besluit van 3 April 1915 uitgevaardigd door Zijne Excellentie den Gouverneur Generaal, en krachtens artikel 3 der verordening van 3 Februari 1915 aangaande de wijziging der wet van 10 Vendémaire (jaar IV) over de verantwoordelijkheid der gemeenten voor diefstallen, plunde-ringen en gewelddaden, zijn benoemd als i. Voorzitter van het scheidsgerecht der provincie Antwerpen, de heer von Biilow, keizerlijke raadsheer bij het gouvernement, oud-lid van het Internatio-naal Gerechtshof te Alexandrie. s. Voorzitter van het scheidsgerecht der provincie Brabant, Baron von Frey-berg, staatsrechtsgeleerde van het Sche-pen-College te Mûnchen. De voorzitters kunnen elkaar vervan-çen.Heerei) ELECTRIEKBEWERKERS vraagt de prîjs voor al uwe benoodighederi. alsook voor de nieuwe lamp 0SRAMJ/2WATT vanlOO KâABSEN bij depothouders der lamp âm KATTÉ & C\ Handelslei 149. Antwerpen VOOR DE BELGISCHE BEVOLKING. — Ons werd het overzicht van het Amerikaansche Hulpkomiteit voor België loopende tôt 31 Maart medege-deeld : Tôt dezen datum zijn uit Rotterdam naar ons land verzonden : 137,012 ton tarwe, 91,349 ton meel, 10,407 ton rijst, 15*439 ,ton vleesch en spek, 21,975 ton maïs, 4,226 ton aardappelen, 12,791 ton voedingsstoffen van verschillende aard, S1507 ton kleederen, enz. ! Uit de rekening en verantwoordung loopenden van 22 Oktober tôt 3 April, blijkt dat de uitstaande vorderingen voor inkoopen en vrachten op 1,600,000 pond sterling worden geschat. Er worden nog 50 schepen met eetwaren uit Amerika hier verwacht tusschen heden en 11 Juli. HET BOEK DER BELGISCHE SCHOOL. — De Belgische school te Amsterdam heeft, bij «De Nieuwe Tijd» aldaar, een keurig uitgevoerd gedenk-boek uitgegeven « ter herinnering aan ons verblijl in Nederland », als hulde aan de weldoeners van België. Aan het woord ter inleiding ontleenen we over de bedoeling van de uitgave : In een klein verzamelwerkje bijeen voegen, dat, wat de hoofden en harten vult van de Belgische kinderen, wien, :n de droeve beproevingsdagen van hun Volk, in de hoofdstad van 't gastvrije Broederland, de gelegenheid geboden werd, het onderwijs te genieten van hunne leeraars en leeraressen. De Belgische kinderen wenschen, ieder in eigen taal en stijl, een paar dankge-luidjes te stamelen tôt hen, die zoo men-schelijk en onbekrompen, hart én hand én huis én school openstelden voor de Zuid-Nederlandsche vluchtelingen, die herwaarts kwamen in de sombere na-jaarsdagen van 1914. Geen der jeugdige medewerkers aan « Het Boek van de Belgische School » heeft in de meening verkeerd, dat er littéraire lauweren te oogsten waren, wan-neer zijn naam te prijk zou komen te staan onder 't « bedankbriefje » aan de ' Amsterdamsche vrienden ; maar wèl stel-de ieder er prijs op, te mogen «meedoen» opdat men zich zijner mocht herinneren, in later dagen, wanneer Holland ooit een beroep mocht doen op Belgenland, voor welken vriendendienst dan ook. a Jong België» zal « Jong Holland» nooit vergeten ! « Jong België » voelt en kent de ver-plichtingen die het heeft aan « Jong Holland » en wil die erkennen in « Het Boek der Belgische School ». Hunne leeraars en leeraressen willen hunne borgen zijn voor de vervulling dier beloften. De Belgische kinderen hebben het land lief gekregen, dat ze nu tijdelijk bewo-nen.HET FRANSCH TOONEEL GEDU-RENDE DEN OORLOG. — « Le t emps » beschrijft in korte, flinke trekken net wezen der Fransche theaters en dr toeschouwers gedurende den oorlog. Het is eene krachtige schets, die eene plaats verdient in de bekende galerij der « Parijsche schetsen » van Mercier : « ...langen tijd geleden, had eene artiste die hare aanhangers heeft, den on-gelukkigen inval om op het tooneel een tango-pas uit te voeren ; dit gebeurde in een tamelijk licht établissement, niette-min floot het publiek de onvoorzichtige artiste uit, die het wel niet opnieuw zal wagen. De theaters, die achtereenvol-gens hunne deuren geopend hebben, geven op weinige uitzonderingen na bijna uitsluitend stukken, welke men « oor-logsvoorstellingen » zou kunnen noemen, en wel, omdat er slechts belangstellenden komen, die men « oorlogstoeschouwers » zou kunnen noemen. Gedurende de tragische maanden, dankt de toeschouwer, wanneer hij naar het theater gaat, dat hij hiermee een lief-dewerk doet. Hij helpt met zijn aandeel in het onderhouden der theaterwereld, vanaf de grootste artisten tôt de kleinste, welke hij bijzonder liefheeft. En aldus, , door de uitwerking van zijne edelmoedig-heid, is zijn geweten gerust. Maar hij verlangt er dan ook iets voor. Hij eischt een stuk overeenkomstig de ernstige omstandigheden, sedert- eenigen tijd had men hem gezegd : « Houd van Racine » en hij hield van Racine, doch men herin-nerde hem aan de gekende opmerking : « Racine heeft de menschen geschilderd zooals zij zijn, en Corneille zooals zij we-zen moesten ». Toen heeft hij Corneille gewild en nu moet hij hem hebben. Eene delikate kwestie doet zich echter voor zijn verwarden geest voor : « Mag ik, zoo vraagt hij zich af, mag ik wel lachen? » Hij heeft wel in de nieuwslpla-den gelezen dat onze dappere soldaten, als zij in de kantonnementen gaan uitrus-ten ,zich vermaken met komedie te spelen en dat hunne liederen en voordrachten steeds grappig en komiek zijn, dat men in het kamp lacht, zooals ten tijde toen de opperbevelhebber Favart of nog lie ver zijn vrouw ontbood. Ja, maar degenen die hune stalles hebben op eenigen af-stand van de loopgraven, hebben het recht om te lachen zooals zij willen. Hunne vrolijkheid houdt hunnen moed op. De toeschouwer, die verre van het front is meent dat hij alleen lachen mag zooals het deftige lieden betaamt, zooals Molière of Labiche. Hij verafschuwt den g«-meenen lach of het ondeugend gegrin-nik van vroeger. Doch welke waren dan per slot van rekening de meest gewilde voorstellinger» dezer laatste maanden .van onze letter kundige theaters. « Horatius » en « E<4" Strooien Hoed uit Italie » I

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.