Il ^^''^aaiT"^'"' Prijs'poi nscmot*":"voTr^'e"^^^ Taiefoàn t fitadscfre iAÏ » £ï$œi;nS&'i8 Stte .fcl '■•sitsi*s 35 Si «SS&SaSI îSh« | JWTJ"«f*"p' 1 Drukatcr-U Itgeeïsî» lacs: Maatschsppij H El LÎCIT» bestuurder» p, DE VISCH. Ledeberg-Geni . . REDACTIE .. ADMINISTRAT! S HOOGPOORT. 29, GENT VOORUIT ■ A B Û N N E M E N TS P R ! J S BSLQ5S Dfîa maandsis. . , , . fr. 3.23 2cs raaande» » . , » , fr. 6.30 £en jaar fr. î2.î)Q Seo «bonncîrt zîcfe t-p SSfrpçstbKresfea OEM VREEMDE DHe roaandea îdsgcisjka vorsonden). . . « - . fr. &?5 Orguan der Belgkoke Werklfedenparfjf» — ¥enseMmf?de ah dagen. Bekendmaking | 1. — Er mogen alleenlijk met schrifte-iîke toelating van de bevoegde Etappen-:ommandantuur VEBVOERD of BE-10BPSHALYE VERHANDELD Worden : a) RUNDEREN, b) ZWIJNEN, c) SCHAPEN, d) het V'LEESCH van dieren genoemd inder a-c met- uitzondering van hoeveel-leden tôt do 10 (tien) kilo, e) AARDAPPELEN met uitzondering an hoeveelheden tôt de 50 (vijftig) kilo. S 2. — Voor 't gebruiken van OS S EN of [OEIEN tôt het TREKKEN BUITEN de enieentegrenzen eener plaats, moet insge-jks de toelating bij de Etappenkomman-antuur worden aangevraagd. §3. — Is bevoegd de Etappenkomman-antuur, in v/ier omtrek het vee, het leesch of do aardappelen zich bij het slui-;n van den koop of vôôr het vervoer be-inden.§ 4. — Yoor den handel en het vervoer iINNEN de gemeentegienzen der plaats, ?aar de on der § 1 a-e genoemde voorwerpen ieh bevinden, is GEENE bijzondere toelar ing noodig. Gent samen met de voorsteden St-iniandsberg, Gentbrug^e en Ledeberg wor- den beschouwd als ËËNE plaats in den zin dezer verordening. § 5. — Yoor den handel en het vervoer binnen den omtrek dsr ETAPPENKOM-MANDANTUUR GENT worden de bepa-lingen S) 1 d en e nict toegepast, voor zoover do voorwerpen zich in dezen omtrek bevin-den en daar verblijven. Voor het verkeer met vleesch en aaidap-pelen (§ 1 d en e) binnen den omtrek der Etappenkommandantuur Gent, zullen bij-zondere bepalingen door de Etappenkommandantuur Gent worden uitgevaardigd. §6. — Overtredingen der bepalingen on-der §§ 1 en 2, alsook van de — luidens 5 lid 2 — door de Etappenkommandantuur Gent uit te vaardigen bepalingen, worden met ten hoogste 3000 (drio duizend) Mark geldboete oî met ten hoogste 6 (zes) maanden gevangenis ge-straft. Beide straf-fen kunnen tegelijk worden toegepast. Ook kunnen do betreffendo voorwerpen en ver-voermiddelen (rijtuig-en, paarden, enz.) worden aangeslagen. § 7. ■— Bevoegd. zijn de Duitsehe militaire rerhtbanken en militaire besturen. § 8 — Deze verordening treedt heden in werking. Gent, den 15 Januari 1916. Der Etappeninspekteur, von UNGEIl, Gencralleutnant. t VLAAKBEREN NA DEN OORLOG Geene gemakkelijke taak om 't Vlaan- ' ':.en der naaste toekomst te malen. s.r.n profeties gaan we ons niet belache-jjk maken, maar onze bèvindingen, Bnze kennis van Vlaanderen en zijne be-volking laat ons evenwel toe onze mee-ning weer te geven van hetgeen Vlaanderen na den oorlog wezen zal. DeVlaamsche bevolking, waarvan het H'ergroot gedeèîte aan den godsdiffnst ■.ijner vaderen gehecht is, weet niet het ninst van den oorlog mee te praten, vaut een gedeelte van den geboorte-;rond is sedert meer dan een jaar het chouwspel der meest bloedige episoden it den oorlog ; eene plek waar de legers an twee reusachtige vijanden elkander Iken. duim grond betwisten zonder eeni-en beteekeniswaardigen vooruitgang te unnen boeken. Steden en dorpen zijn verwoest of erg eteisterd ; de vrucht van een heel lenschenleven, kunstverzamelingen, eniale voortbrengselen zijn voor 't na-eslacht verloren. De scha«nele wonin-en der armen, de paleizen en kasteelen er groote bezitters, de tempels aan lod gewijd, niets bleef gespaard wan-eer het voor oorlogsdoeleinden in den reg stond en Vlaanderen's vruchtbaren odem is in een reusachtig doodenveld erschapen.waar duizenden slachtoffers er moderne moordtuigen de eeuv/ige ust genieten. Het Vlaamsche volk is tôt in de ziel, i zijn heiligste gevoelens, door den wlog getroffen ; in al zijne verwachtin-;en het bedrogen, zijne schoonste 'ooruitzichten als kaartenhuisjes in el-taar gestort : de ontgooeheling is vol-tdig.De cnmisbaarheid van 't kïerikalisme '■ :in 't kapitalisme — iets wat door 1 • er belang in had aan de menschen i; "à voorgehouden — is bankroet ; 't f' oof in die- richting is diep geschokt. nr^matieke onverschilligheid • tegen-jP';EJ de gevolgen van 't kleriko-kapita-Nisch regiem in Vlaanderen heeft P'aats gemaakt voor eene algemeene nistevredenheid, die onvermijdelijk zal llndigen in eene algemeene opstanding ontwaking van Vlaanderen. Onderzoeken wij eenige oogenblikken 'en toestand, en men zal vvel instem-Wn dat onze hoop, volgens welke er na en oorlog een nieuw Vlaanderen gebo-en wordt, deels gewettigd is. Zooals we hooger zegden, is 't^Vlaam-c"e volk aan den godsdienst zijner a,, ren gehecht ; wie het anders zou "len voorstellen bouwt nuttelooze lchtkasteelen. ^an bij het uitbreken van den oorlog P'ong de Vlaamsche geestelijkheid in ^ zadel om aan de geloovige kudde tr'3ffe ma^en dat die wereldramp eene fv? ^0<^s was' en eindoverwinning hmg van het aantal gebeden en bede-aarten.r-)r,,'1Unnen cenvoud, — Koe kon het i? ffS.' ~T baden de menschen dag en > a's zoovele zwarte gedaanten, fen T" ^e^evaartCTij meer dan men iecipC,1ie door straten en wegen gaan ; " ka"evraçhten kaarsen twçrdgn aangevoerd en 't resultaat was : zéro plus zéro. Zulks was niet van aard om 't gods-dienstig gevoel der massa aan te moedi-gen ; men h~.d die menschen zich hals-starrig doen vastklampen aan het idee dat de godsdienst ailes op zijn effen zou j gebracht hebben, zoodanig dat ze eene andere oplossing als onmogelijk achtten. De inoordpartrj duurt ôiiverpoosd voort, wordt steeds bloediger en omvangrijker, en 't optreden van paus en kerk bleek een storm.in een glas water en een kaak-slag voor al cîiegenen die 't Vlaamsche volk verleugend hebben. Toen de klerikalen destijds de loting verdedigden, daarna het stelsel van een zoon per gezin, om te eindigen met alle-man soldaat, of beter gezegd 48 %, wat aan de rijke lui toeliet zich te onttrek-ken aan de kans om hunne vaderlands-liefde door daden te bewijzen, deelden ze meestal 't gedacht van de klerikale schoonpraters onbewust wat de gevolgen daarvan konden wezen en op 't oogenblik zijn voor de mindere standen. En nu? Niemand zal aan het patrio-tisch gevoel der Vlaamsche bevolking gaan twijfelen, maar nu eerst beseffen ze dat rijkemenschen-parlementen niets andsrs voortbrengen dan wetten die de bezittende standen gunstig zijn. Nu be-grijpt het Vlaamsche volk dat 't meeren-deel dergenen die vechten in de loop-grachten aïs kanonnenvleesch dienen, wier bloed _ de slagvelden drenkt, die gevallen zijn ter verdediging van het vaderland, arbeiders, boeren en kleine burgers zijn en de rijke standen niet in voldoende mate hunnen plicht deen, niettegenstaande ze ongedwongen daar-toe ruim gelegenheid hadden. Hoe onbewust men 't Vlaamsche volk ook kan achten,uit den omgang dien we in deze tijden hadden met buitenlieden van vele gemeenten en de geloofwaardi-ge berichten uit andere gemeenten, leer-den we afdoende dat de menschen in Vlaanderen voor geen cent geloof meer slaa.n aan het praatje dat de oorlog rene straffe Gods is, maar goed weten dat het integendeel een geschoteld en ge-lepeld plannetje is der nooit verzadigde groot-kapitalisten van'aile kleur en godsdienst, die nieuwe uitvoerwegen en af-zetmarkten voor hunne produkten zoe-ken te bemachtigen en waarvoor een heel werelddeel te vuur en te zvvaard moet gezet worden en millioenen menschen worden afgemaakt. Al de reeds doorstane zielesmart, het stoffelijk en zedelijk lijden, de armoede, de ellende en de ontberingen onverdiend en ongewettigd,gingen als een vlijmend zwaard door het hart van het Vlaamsche volk, moet en zal eene gansche om-keering teweeg brengen in zijn gedach-tengang en vroegere levensbeschouwing. De Hulp- en Voedingskomiteiten, — die edele en lofwaardige instellingen — konden en moesten tôt stand gebracht zijn om de bevolking van volledig verval en honger te vrijwaren ; zij zijn dit in Vlaanderen, op enkele lofwaardige uit-zonderingen na, niet. De samens'telling, de manier waarop met de menschen wçrcjt; ÇBggefeOïçngeg doet bij de qntgoo- chelde massa de bekende mistevreden-heid heel en al overloopen. Cver het aîgemeen, en op bijna gansch de lijn, zijn die komiteiten in handen der katholieken, waarin vc-elal menschen zitting hebben die zich om het doel en het streven der ontwerpers en bescher-iners weinig bekommeren, niets kennen-de van de beboeften en verzuchtingen van diegenen voor wien die instellingen bijzonder in 't leven geroepen werden, er enkel een middel in ziende om hun persoontje omhoog te \verken en tôt po-litieke doelcinden aan te wenden. Overal voeren de dorpsgeestelijkheid en de gemeenteoverheden er de teugels van ; de kleine minderheid, die de goede richting wil houden, wordt op de ver-keerde baan gesleurd door de meerder-heid en de toestand is zoodanig erg dat de menschen heden meer schrik hebben van de komiteitstrawanten dar. van eene heele verzameling duivëls : dit geldt in 't bijzonder voor de buitengemeenten. De gevolgen der vroegere heerschen-de toestanden, die !t Vlaamsche prole-tariaat onder den drukkenden last ervan bijna doet bezwijken, de grieTen en verzuchtingen over de huidige toestanden die zich maar steeds hooger en hooger opstapelen, doen eene trilling van verzet en opstanding 't Vlaamsche volk sidde-ren, hunlcerende naar 't oogenblilï dat het zijne gevoelens vrij en vrank kan lucht geven. Vlaanderen zal uit de klauwen ontval-len zijner verdrukkers. De opgedane on-dervindingen zullen het getoond hebben dat de gedweeë onderworpenheid waarin men het kunstmatig gehouden heeft niets anders voor doel had dan Vlaanderen te houden in zijnen oor-spronkelijken toestand, als eene der vruchtbaarste gewesten van België voor diegenen welke op den arbeid van andere t teren. De in onze vroegere %-iefwisr-eling be-schreven socialistische beweging in Vlaanderen zal zich ontwikkelen, zich uitbreiden en dieper en dieper doordrin-gen.De socialistische propagandisten zullen Vlaanderen doorkruisen met meer vastberadenheid en wilskracht dan vroe-ger, de Vlaamsche werkîieden indeelen in 't groote arbeidersleger die niet alleen de vrijmaking en de ontslaving beoogt der Vlaamsche werkers, maar deze van geheel het internationaa! proletariaat. iÎOSj Gos'2, Stri|i|t meô t / Gij, werker?, die den nek niet meer, Als slaaf, neg bukken wilt terneèr, En moê zijfc, 't oneindige wee, U aangedaan : Strijdt meê ! strijdt meê ! Gij, dio gesn onrecht meer en duldt. En wien 't hart met baat is vervuld, Tegen het onrecht dat reeds leê D'arbeidersklas : Strijdt meê ! strijdt meê ! Gij vrouwen, die in ailes vcortaan, Met de mannen gclijk wilt staan, Volgt het vaandel, van recht en reê, Met fier gemoed : Strijdt meê ! strijdt meê ! Gij dio vervloekt de macht ':n 't zwaard, En in plaats van oorlog op aard, Wilt doen heerschen eeuwigen vreê, Dikt onz' rangen: Strijdt meê! strijdt meê! Jef Van Extergem Antwerpen, Januari '16. Antifeminisma ■ 1 AmefiKa Uit een burgersblad: Het bestuur van de spoorweglijn Baltimore and Ohïo komt te besluiten, dat het zich zal ontdoen van heel zijn vrouwelijk personeel, dat onverbiddelijk zal vervangen worden door mannelijke bedienden, alhoe-wel mannelijke bedienden in aile vakken veel meer moeten verdienen dan vrouwe-lijke.Dit bericht heeft den lande door zooveel te meer opsehudding en ontroering verwekt, daar het juist het bestuur van deze spoorweglijn was dat aile anderen voorging om vrouwen in zijn werkelijken dienst te ne-men, 0111 vrouwen aan te stellen als statie-oversten, als bestuurders en ingénieurs. En dan is het bestuur van deze spoorweglijn de opfnbare denkwijze nog meer komen opsehudden, door eene ongedekto uiteenzetting der redenen waarom het den zoo t willekeurigen » maatregel genomen heeft: « Na een gtjondig ondgrzoek, dat gedu- rende drio voile jaren gedaan werd docr gewetensvolle. bijzonderlijk aangestelde sta-tis'.ickers, hebben wij moeten vaststellcn dat de mannen, die in gelijke voorwsarden de diensten waarnamen die elders door vrouwen waargenornen werden, over het aîgemeen dertig per honderd meer werk afleg-dc.11 dan do vrouwen. » De verslagen van de gewetensvolle sta-tistiekers stonden vol van s aangeziens » als volgt: « De vrouwelijko bedienden zijn steeds en overal veel haastiger dan de mannen om de bureslen oî de bezigheden te verlaten. Ge-durends het laatste dienstuur verliezen zij do wijzers niet meer uit het 00g en loopen zij van het eene naar het andere. Met het opkijken en het rondloopen, in afwachting dat zij zullen kunnen schcîten of naar huis gaan,,v:erbeuzelen zij van twintig tôt dertig per honderd van den arbeidstijd. j De vrouwelijk® bedienden veibeuzelen verder twaalf per honderd van den arbeidstijd door het verzorgen van liare vingerna-gels, door het in orde houden van haro hoofdharen en door het onderling praten over dingen die met den dienst niets hoege-naamd te maken hebben. » Yerder waren de bijzonderlijk aangestelde etatistiekers het eens om te verklaren: « Da vrouv/elijke bedienden zijn over het algemeen niet in staat tôt een langdurig volhouden in Laar werk, zij geven sleehts bij uitzonderingcn het voorbeeld van eenige voorhandneming, zij kunnen zich zeer moei-lijk d« noodige tucht aan den arbeid opleg-gen en steeds schrikken zij terug voor de minst-e verantwcordelijkhoid in den dienst, terwijl zij daarenboven over het algemeen de zwakheid hebben van steeds dezelfde misslagen te begaan — terwijl men bij de mannelijke bedienden overal do hoedanig-heid vaststelt van geene tweede maal den-zelfden misslag te willen begaan. » Ilet burgersblad dat wij hier naspreken, aar.ziet het bericht als een m a akwerk van een amerikaansehen dâgbladschrijver die dcor zijn « antifeminisme j verblind' is, en het sluit, om onze vrouwen te troosten, als volgt: « Stoîlon wij overigeûs vact dat dit onverbiddelijk oordeel, uitgesproken door ge-wetensvollo en bijzonderlijk aangestelde statistiekers, uitgesproke» is tegen omtrent vier duizend amerikaanscha vrouwen en juffers, aangezien de amerikaansche spoor-wegmaatsehappijen alleen amerikaanscha in dienst had willen nemen. a Volgens ons kan zoo een amerikaansch bericht toch niets wegnemen van al den ernst die aan de vrouwenkwestie verbonden is, on voor ons blijft het een feit, dat de vrouw voor zekere werkzaamheden zoo goed en beter geschikt is dan de man. De groote zaak is, dat men de vrouw ge-bruike aan den arbeid waarvoor zij ge-tUfhikt is en haar daar hare bekwaamheid to iaten bewijzen tegen een redelijk Ioon. Rond den Oorlog Essï Ifî Va.a het Westelijk front omschrijffc een soldaat zijn indrukken over een angstigen dag op de volgtnde boeiende wijze in de « V orwarts » : Het was een ellenig koude, mistig-voch-fciga nacht geweest. Patrouilles hadden ge-meld, dat het bij den vijand zeer levendig toegi.ig^. Dit maakte een scherp oppàssen noodzakelijk. Da gaten, die men een dag te voren op afstanden van twee pas in den steenharden groad gegraven had, kc nden niet, zooals oorspronkelijker het plan was, dieper gemaakt en met elkaar tôt loop-graven verbonden worden. De mannen moestan uitkijken, klaar om te schieten. Zij hadden het gruwelijk koud. Toen de dag aanbrak. .cwam de met zoo groote spanning verwa s te aflossing niet. De compagnie moest in stelling blijven. De stelling moest verborgen blijven voor de vijandelijke vliegers, een ieder moest dus trachten het zich zoo gemakkelijk mogeJijk te maken in zijn gat. Daarin moest hij den geheeien dag blijven, zonder het hoofd of het bovenlichaam er uit te steken. V/aren de vliegers boven de stelling, dan mocht men zelfs geen beweging maken. En de gaten waren ondiep, sons nauwe-lijks een halven meter, sma-1 en ongemak-kelijk. Men kon er niet fatscenlijk in zitten zelfs, laat staa.n liggen. De een î.-at. de ander lag, met de knieën onder de -in, als een geknakte îuciîer. anderen hadden de beenen uitgestrekt, maar moesten het lichnam op zij gebogen houden. or 'at het hoofd niet uit den kuil kwam kijken. En op den bodem was niets dan harden steen. De kapotjas, de eenige bescherming tegen do koude, was nat van den mist. De led mat-en waren stijf y.an het stil zitten gedurende den nacht. Het geheele lichaam bibbeide. Het eenige, wat er aan ontbrak, as dat de vijandelijke artillerie aog begon te schieten.Zij begon te schieten. Het was nog geen negen uur toen de kanonnade begon. Dade-lijk , nadat de eerste vliegers de buurt had-den afgezocht. ?ogd§r eenigea twijr^l had- den zij de gaten ontekt. En zij riehtten het vuur goed. Eerst sloegen de projectielen — tw0-3 batterijen moecen er aan het werk geweest zijn — nu eens hier, dnn daar in. l>och spoedig schoot mon zuiverder. En na éé 11, twee uren, -waren de kanonnen prach-tig ingeschotett. Met \ erbazingwekkende zekerhoid namefS zij de geheele liîlie van gaten onder vuur. In pauses, nu cens kort, dan weer langer, ionden zij hun groet. Nu eens een salvo in den rechterhoek, dan weer met waa-.nainnige snelheid a-oht scholen links daarvan. Daarna in het midden... Bij do lichamelijke kwellingen, het stil lig:;en in onmogelijk» houdingen, in koude, en mist, kwam en gruwelijke psychische kwellingen: een wnebten en loereu op den onzichtbarsn vijand. Zoo juist had de lin-kervleugei er aan moeten gelooven. Waar-heen zou het vuur nu gericht worden ? B'oe lang zullen ze aan den overkant nog waeh. ten, voor zij het volgende geniepige salvo stursnî Nu beginnen ze weer... Neen, dat toch een ander geluid... Ze draien daar ginds nog steeds... Maar nu... nu suizen z» weer, do granaten, slag op slag. Heel dieht op elkaar en heel dichtbij... het 00g kan. niets zien, maar het trommeîvlies wordb verscheurd. En aarde, steentjea vallen in het gat. Met waanzinnige snelheid gaan allerlei gedachten door het hoofd : Nu is het gedaan,' voorbij... het volgende schot brengt het einde... of misschen toch niet? SI aan da granaten niet al verder in? Vervloekt. toch niet, heel dicht bij nu... een wonder, dat; ge nog leeft... maar heb maar niet te veel hoop... ge hoeft niet te denken dat ge weer thuis komt... de kinderen, de lieve kLnde-ren... neera niet sterven... misschien gaat' het ditmaal voorbij. De acht schoten zijn er toch reeds geweest. Of ontbrak er nog één aan? Neen, het bîijft stl. De andere eab-o'a iul-len andere gedeelt-en van de linie onder. vuur nemen. Voor een half uur hebt ge rust. Maar de dag is nog zoo la-ng, zoo ver-( schrikkelijk lang. En koud. Het is net! twaalf uur. Voor zes nur wordt heb niet' donker. Zoo lang moeten wij het uithou-den. Uithouden in deze houding, bij dit' vuur. Verschrikkelijk ! Fat ergate zou zijn, watmeer ss© nu ge-i troffen werd door een granaatscharf, dia niet onmiddellijk doodt... Dan kunt ge hier langzaam dood bloeden. Niemand zal er, mag er komen om u te helpen, u te verbin-; den, u weg te dragen. En zeif kunt ge er nietJ uitkruipen. Hoevelen liggen er misschien reeds naast me dood te bloeden. Of reeds dood en stom. De minuten tellen. Dat leidt de gedach-ten af en laat den tijd voorbijgaan. Dit tnid.' del heeft reeds zoo vaaà gehoipen. Een,. twee, drie, vier... Eindeloos, z<io'n enkele minuut. Het hurken in de onnatuurlijke houding^ wordt staeds onverdra-aglijker. Ee ledema-ten slapen in. Natuurlijko behoeftem gaan kwellen. Nu weer een salvo... Naast me steunt en reutelt er een. «Hos» pitaa'.soldaat... hospitaalsoldaat. Ja, roep maar : hospitaalsoldaat. Arme kerel! Geen sterveling kan u helpen. Niet; eens hij, die drie pas van u ligt... «Hospitaalsoldaat!... roept toch..., helpti toch... hospitaalsoldaat... » Een paar stemmen roep en het verder, ! niettegenstaande ze allein weten dat het: geen doel heeft. Maar het geeft den ge-,. wonde misschien troost. Een van de buren? tracht hem ook moed in te spreken: «Een beetje geduld. Er r&l er wel een komen. Hefc: wordt gauw donker. Verbindt u voorloopig zelf !» «Ik kan... niet... roept toch... hulp...» De stem wordt al zacht. Ten slotte hoorfr men alleen nog het steunen en kermen. Vier uur 's middags. Het vuur wordt levendiger, de pauzen worden steeds kor-' ter. Niet een, die nog niet onder de aarda; bedolven is geraakt. Eiadelijk wordt het vuren flauwer. Langzaam, opwindend langzaam, wordt! het donkerder. Nog een half uur misschien dan zal het mogelijk zijn uit het gat te krui-pen, de ledematen uit te strekken-.. dan zal misschien het vuur ook verstommen. Einde-lijk moet het bevel tôt wegmaroheeren toch komen. Het blijft rustig. Er is dus geen gevaar meer. Er uit, uit het ellendige gat! Maar het is vlugger gezegd dan gedaan. De ledematen gehoorzamen ternauwernood aan den wil. En dan komt er plotseling nog een salvo... Einde'lijk... In het schemerende cîonker loopt men acli-ter de gaten heen en weer... Soldaten, dia zich trachten te warmen, de gaten naar gc-wonden afzoeken. De hospitaalsoldaten hebben veel te doen. De een voor, de ander na slepen zij weg in bruine tentbanen. In vele gaten zitten nog donkere gedaanten.— Hé gij ! Niets beweegt. Slaapt gc ? Allea blijft stil. Soheelt u wat? Nog steeds geen beweging. Do vrager knielt om den s tomme wakker te schudden. Zijn hand wordt voch tig. Bloed. Het voorhoofd is koud. Dood..., De officieren loopen heen en weer. Ulio-den moeten weer in de gaten. Een paar uren moet ge het nog volhouden, tôt de aflossing komt. Langzaam wordt er gehoorzaamd. Maar aan den overkant bliksemt het weer een paar maal op. De laatste is weer in zijn gat>fe!j Tôt tien uur uithouden. Dan kojnti de aflossende compagnie,.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.