ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT , ZONDAG 10 OCTOBER 1915 Nr 30 Prijs : 5 eentiemen Een weerzien ... Zij hadden zooeven den grooten steenweg verlaten en waren, wandelend, den breeden landweg opgegaan, naar de stad toe... Uitgebulderd had het onweêr. Rechts en links, in de blauw-schemerige verte achter hen, bromde nog, bij wijlen, de donder in eene steeds zwakker wordende aanzwelling van stil-uitstervend gebommel. En boven de zwart opwolkende boomkruinen, aan den deem-steren horizont, Scheldewaarts, doofde, langzamerhand, de goud-bibberende zoelte uit... Met den mist die, nauw merkbaar nog, boven de donker-groen-vlekkige weiden en dofblonde landouwen opdoomde, wazig-licht als een ademtocht bij vriesweêr, was de stilte van de deemstering ingevallen. Uit de weelderige bladerenmassa der logge populieren, hoogstammig opbonkend boven het dauw-zweetende land, rilde de geurende frischheid van den stil-aanschemerenden avond, in een traag gesijp-sijp van regendroppelen, lek-kend-spetterend neêrdruppelend in de waterplasjes van den weg. En laag aan het uitspansel, in het zacht aan-donkerende Westen, was de zon nog eens- even komen doorbreken : een ruwe klomp vloeiend goud in eene hel rood-blauwige uitrafelmg van de kim. In goud- en robijn-^eschitter blikkerden dikke waterdroppelen tusschen de schichtig-opschietende grassprieten iangs den weg... Traag volgden zij den nattig-glibberigen landweg, voor-îichtig vermijdend de diepe wagensporen, grauw-schui-naend nog van de razende onweêrsvlaag in den namiddag leêrgekletst. Ongerepte rust lag over ailes heên, als was Je hemel langzamerhand over het land neêrgezegen, ge-uid-smoorend als de nacht... — Ik wou wel dat ik thuis ware, zei het meisje, onwille-ceurig achterwaarts blikkend, in de diepte van den weg, waar reeds de duisternis meer en meer scheen aan te dikken. — Toch niet bevreesd? vroeg hij, stil lachend. — Ik weet het niet, sprak zij toen, eenigszins mat en clankloos bijna, terwijl zij zich dichter bij hem aandrukte... Maar ik hou niet veel van den buiten, — vooral niet s avonds... Hij lachte nogmaals, îetwat luider en geruststellend, sacht-genietend den rook zijner sigarette in de hoogte op-nlazend.Maar zij scheen niet van hare angst-gedachte af te bren-jen.— En, daarbij, zei ze, ik word moe... Die reis naar Ant- -verpen heeft me zoo afgemat... * * * Toen verhaalde zij, hoe .zij dien morgen, bij het eerste ichtendkrieken, naar Antwerpen was gereisd om de boot af :e wachten die hem, van Amerika, moest terugbrengen naar vTaanderen... Den vorigen avond was zij vroeg te bed gegaan, om zich îiet te overslapen. Maar rust had zij niet genoten. Telkens vanneer zij insluimerde was zij, korts nadien, plots weêr intwaakt, angstig in haar bed overeind komend, als in'een hallucinatie van te laat komen... En telkens weêr had zij de kleine wekkerklok, op de nachttafel, nevens haar bed, ge-raadpleegd... Volop nacht steeds... Twintig maal had zich dat hernieuwd, afmattend haar meer en meer, met een steeds toenemen van stil-pijnlijk hameren der koorts onder haren schedel... Tegen den morgen echter was zij ingedommeld, zwaar en als gebroken van het rustelooze woelen vàn den nacht... En toen, in een droomgezicht, had ze gezien een groote, reusachtige haven, zich uitstrekkend tôt eindeloos ver onder den gezichteinder, met duizenden vaartuigen, log sluimer-rustend in halve duisternis... En dan het opduiken, ver, vèr in het schemerglimmen van den breeden vloed, van een stoomboot, snel naderend met rookgulpende schouwen, aan-groeiend tôt een reuzige massa, huizenhoog, stoum- en waterproestend midden in de rivier, dreigend de kleinere vaartuigen te vermorzelen... Angstig had zij het gevaarte zien naderen, zwart als een nachtbeeld, wild opstoomend als wilde het de kaaien op-bonzen... En zij had een schok gehoord, — een vervaarlijk aanbeuken van hout- en ijzersplintering tegen de donker-grijze steenmassa, luid opgrijnzend in de stilte van den nacht... En dan plots de achtersteven wegzinkend ir, het water... Huilende menschen op het dek, handenwringend, strekkend de armen naar de kaaien uit, in machtelooze wanhoop, in een laatste, hopelooze hulpbede hunner akelig-grijnzende schimkoppen... Toen was zij in haar bed overeind gesprongen, hijgend, ademloos bijna, het hart wild opschokkend in haar droge keel. Zij kon niet meer slapen. Moedeloos had ze zich toen aan-gekleed, klappertandend onder de morgenfrischheid, die ijskoud bijna door haar koortsig lichaam huiverde... Meer dan twee uren te vroeg was zij aan 't station gekomen, waar zich nog geen levende ziel bevond. En angstig-suffend, slaperig-bibberend, was zij gaan rondsukkelen in de lange, stille straten, wegblauwend nog in morgenschemer, met dicht gesloten luiken aan log-sluimerende huizen... O, dat eindelooze wachten, moederziel alleen, in de doodsche, in-gedommelde stad, met die onafschudbare bangheid als een martelend voorgevoel in het moeë hart... — Zenuwen, meende hij, haar nog dichter aan zich slui-tend, als om de herinnering aan die angstwekkende hallucinatie van haar af te weren. — Meent ge? vroeg zij. — Misschien wel... Maar zonder-ling is het toch, zoo bangmakend als huilde de dood bin-nen u... Die vergelijking bij de dood viel als een brok ijs in zijn nek. — Toe, denk daar nu niet meer aan, zei hij, licht-zenuw-achtig... 't Was toch maar een gekke droom... — O, zie, Jan, wanneer ik dan, te Antwerpen, langs de dokken sukkelde, naar de aanlegplaats toe,... o, ik vergeet het nooit... * * * En nu sprak zij over haar droevig sukkelen langs de Schelde, over haar vaak wringend vooruitkomen tusschen bergen koopwaar, hoog opgestapeld langs de bedrijvige

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.