ZONDAGSBLAD Biiblad van " YOORUIT „ ZONDAG 4 JUNI 1916 Tweede Jaargann — N1 6 Prijs : 5 centiemen Miinheer Vital jaagt (Slot) Mijnheer Georges, reeds zeer vermoeid, — nu begint hij 't na het eten te voelen, heeft er zich stillekens van onder geschoten ! Hij ligt te slapen dat hij ronkt in 't gras achter 't huis. Jan, die de gabten algauw gevolgd heeft, staat er op te kijken ; in zijn eigen lachende komt hij hij Mijnheer Vital. « Die steêgasten n'en den tert niet op, om in onzen akker te stappen ; ze kunnen tegen geen moeite, ze zijn te slap, dat hên ze van dat flauw wittebrood te eten ! » Jan heeft zoo een gansche reeks redeneeringen, spreu-ken uit eigen koker ; zoo vindt hij ook aangaande brood : Menschen, die met roggebrood gekweekt zijn peinzen an-ders of de menschen die met terwebrood gekweekt zijn. Ook nog : Menschen, die hulder te veel wasschen moet ge niet betrouwen, ge riekt hulder natuurlijke reuke niet meer. Mevrouw van 't kasteel, die aldaar kwam wande-len, meende dat de man arm was ; zijn ellendig kot ziende, wilde ze hem een geldstuk geven ; maar Jan, in zijn fier-heid gekwetst, rechtte zich eens en heur vrank in de oogen ziende zei hij : — « Mevrêwe, 'k en ê niets noodig en 'k en moe van niemand iets ên! » en dergelijke meer. Jan is een aardige gast. Hij staat da.ar den Brusselaar aan te zien met een uit-nemend spottende uitdrukking op 't gelaat ! Mijnheer Vital staat ook half grimmend op den slaper te kijken. Hij is taaier en houdt zich goed : hij is boer ge-boren, en is thuis in den akker. Men laat den vermoeide rusten ; een half uurken nadien komt hij rekkende af, maar stijf en stram. Miinheer Vital i:; reeds strijdvaardïg. — « En avant! Brussel! Kunt ge nog mee? » — « Ja! Ja/! » Ho! hij is niet meer moe! Hij zal het hun gaan toonen. En weer zijn ze aile vier of beter aile vijf op de been achter 't wild. Stuk op, stuk af, over vooren en grachten, haperende aan de bramen of mistertende op knorren ge-droogde aarde, en weeral geen spoor van wild! Eindelijk, ja toch weeral een hàas, maar zooverre dat hij buiten scheute is. Hoe krijgen ze de krampe in hun handen niet, die ja-gers, zoo stijf het geweer te hou den, zonder eens te mogen verpakken om te schieten ? Zullen ze lek moeten terugkee-ren ? Mijnheer Vital begint het te vreezen en dat maakt hem erg zenuwachtig ! Eens is hem dit in zijn jagersleven ge-beurd, over twee jaar! Het wild wordt toch van jaar tôt jaar schaarscher. Hoe jkan het ook anders? Geen hoekje bijna meer waar de arme dieren niet achtervolgd en gedood worden ! En hoe min wild, hoe meer jagers ! Van alouds heeft men de kasteelheeren en hun vrien-ien, daarbij komen de welstellende boerenzoons, de broodjagers — voor de kroete —, de verrijkte steelieden — voor de gezondheid ( ! ?) — en voor en achter dit tal rijk leger sluipt, ter moord, de ontelbare bende pense jagers !... « 't Zal onzen tijd duren ! » zegt Mijnheer Vital. « Maar langer niet ! » Intusschen naderen ze het boschken ; het is gelegen bij een groep huisjes voor de armen. fie hond loopt er recht naar toe kruipt er sluipend in ; de jagers houden zich van elken kant en waarlijk het mag hun gelukken een ko-nijntje te mikken en te schieten, maar het beestje moet niet \oldoende (?) geraakt zijn, want het wipt nog voort in de richting \an Mon. Mon ziende dat men den buit gaat verliezen rent het na, tôt hij hais over kop in een gracht buitelt. En ô wonder ! hij houdt het konijntje in de hand ! Maar hoe het daarin kwam, kon hij met verklaren. Dat n een van die jachtwonderen ! Of er gelachen wordt! Maar Mon's leute is maar half gemeend : hij is doornat... « Keer naar huis terug, Mon. Gaat ander dingen aantrekken » zegt Mijnheer Vital. — « Ikke, hulder verlaten ? Voor geen goed! 'k ben maar bovenop nat. 't Zal drogen aan den mast! » Voor niets in de wereld zou Mon een jachtpartij daar-gelaten hebben. Wat scheelde hem een natte kazakke? Maar waar blijft de hond ? Die zit nog in 't boschken te blaffen, te blaffen! Na herhaald geroep van zijn meester komt hij af... met eene... wezel in den muil. — « Is twee! » juicht natte Mon en hij hangt de wezel nevens het konijntje aan den knuppel. Zoo sukkelen, — want marcheeren is 't niet meer, — ze voort. Eénmaal hebben ze keure in een kudde patrijzen te schieten, maar die gaat weer op voor de hond ze in den neus heeft, zoodat de jagers, hoe vlug en behendig ze ook zijn, enkel één scheute, en dat zonder veel betrouwen, kunnen geven. Ze hebben toch goed gemikt, want de meelooper komt af met twee patrijzen, een oude en een jonge ; de andere hebben zich neergezet in 't nevenliggende stuk ; de Brusselaar, zonder dralen, wil er heen. -— « Halte là ! roept algauw Mijnheer Vital. Pas sur ce champ là, hein! » en dan nerveus : —• « N'avez-vous donc pas de mémoire? je vous indique depuis dix ans toutes les parcelles sur lesquelles j'ai le droit de chksseï et tous les ans c'est à recommencer. Est-ce possible d'être inattentif à ce point! » — « Ne te fâche pas, mon vieux! Comment veux-tu que j'en sorte de ce damier à la Loïe Fuller. Cette année ci tu me défends l'accès d'un champ de betteraves, qui se transforme l'année d'après en un champ de navets et ainsi de suite... Comment veux-tu... —- « Allons, Allons, tu ne t'orientes pas dans les champs... gaat bitsig Mijnheer Vital voort. — « Bah! Bah! 't en is zoo slecht niet ; beter een luis in de pot of geen vet ! » stottert Mon, die het geschil, waarvan hij geen woord verstaan heeft, wil vereffenen. •

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.