ZONDAGSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ ZONDAG 11 NOVEMBER 1917 Derde Jaargang — Nr 29 Pnijs : 5 centiemen Jonge Harten (Slot) — « O! Ik heb genqten... ik heb genoten » fluisterde Anton en woelde met drift-\ mgeren door zijn zwarte haarvlokken, — hij had zijn hart willen toenijpen om het bloed te stelpen dut zinderend daarin klotste. ...Paula e,i hij hadden samen in 't màstenbosch daar-beneden gemst, met de hemelhooge slankheid van de torens achter hen, en hunne oogen plonsten in de bosch-koele lucht en de zonovergoten korenzeeën in de verte. Weer rustte ze naast hem, haar armen slap, als een groote albatros, die zijn vlerken sluit en nederzit op een rots. Dan zong de symfonie van jeugd en weelde om zijn hoofd, en het gonsde, gonsde... h'et zoemde... t' allen kante... Een ongevoelde, zoete smart lilde in zijn ziel. Vèr glansden de oogen \ an den sneeuwblanken alba-tro.s, als over de regenbogende oneindigheid van de zee, en soms \iel een goud-purpere glanzimg op hem — wan-neer de vogel het stevènen volgde van de 'sloep. Dan klotste een warme vloed in hem en lunderde te géra de wanden van zijn lijf, als wilden die bersten, als ware op-eens, daarbinnen, een machtige ader gesprongen, en golfde in zijn zwellende borst héét, kokend heet bloed. Voorzichtig had hij de vlerken in zijn armen genomen en hun dons gekust, en toen zweefde heel de vogel om hem en hij \oelde de geurende warmte zijner borst... De boomen zongen boven hun hoofden een zachten, dïepen zang. ...Dankel kon niet slapen. Hij zag ailes weer en luis-• terde... Welke van de twee? aile twee? Hij zag hen beiden : die ééne : de blanke vogel, vol groote deirÉngen van sneeuv\|ige vleugels en het ryth-misch golven der warme borst wat boven hem... hij hield haar niet vast... ze gleed uit zijn handen ; dié andere : weelderig, dom aan hem hakend, op hem leunend met aile macht... ze volgde hem... tevreden. Anton wikte en woog... maar dat was moeilijk. Nu voelde hij Tine's hefde als kluisters rond zich, die hij afschudden moest, en de liefde dier andere als een onverwezënlijkte band... En toch, wat had de stille genegenheid van dat boe-renmeisje zijn prozaïsch bestaan in die eerste dagen schooner gemaakt ! Zou hij er doorgekomen zijn zonder haar ? Dankel rilde. Maar nu kwam hij er niet ineer door zonder die àndere ! Want dag en nacht \lerkte het gewiek der blanke vleugels boven hem : gedurende d'en dag \olgde hij hun ge-luidloos zwingelen, des nachts sliep hij onder hun donzen hoede. Hij was als de zee waarboven zij \logen. Het werd te storn ! Zoo 'n ongelijke strijd ! Tine! Tine, waarvan hij nooit echt gehôuden had, dif hem slechts voortgeholpen had, voorloopig ; — een boe^ renmeid, dom-buigzaam, ongekend, juist als één diei kleuters uit zijn klas ; en die tweede... edel!... uit de groote stad ! Maar geen vrees ! Hij zou Tine wel in den waan hou- den. Dat ééne bestond nu slechts : zijn groote liefde ! * * * Wonder woelde 't in Dankel, toen hij, drie dagen later, haastig naar het kasteel stapte. Hij wist niet dat reeds een maand verliep sedert de graaf weer w.as. 1 iij gaf zich geen rekenschap ineer van tijd of duur : Paula was... Hij zag haar... voelde haar... àl het andere wàs niet... Nu had hij haar sedert dagèn met meer bezocht. Haar vader was zieker geworden. Zijn bloed zwiepte daarbinnen rond bij de gedachte dut ze \andaag weer beiden in het dennenbosch rusten zouden en haar heerlijke geuren weer om hem waaien mochten. Vandaag was' het wonder, wonder in hem. Hij dacht al maar door dat een groot geluk op hem wachtte. Vandaag wou hij îets hooren uit haar mond : hij zou den vogel \ asthouden, vàst, hem betasten, knellen in zijn koortsige handendrukken, zonder die veeren die zijn schoonheid met dons overtogen... Bevangen gluurde hij overal rond toen hij aankwam. Zag Tine dàt, dan... De vàlluiken waren afgelaten ; een gloei-heete \erla-tt nheid \ an namiddag-slaa.p blakerde ôp d■* gnjs-bruine muren ; slap hingen de pioentfossen om het looden vij\er-\ lak. Zij was niet in het bosch ! ? Anton keek rond. I it de achterzaal ruimde de hovenier doozen, papier, planken. Anton riep : « Filip!... Filip!... » Was de kwakkelaar doof geworden? 1 oen zag hij twee kisten staan, gereed om \erzonden te worden,... per spoor mis.schien. — « Hhp!... Waar is juffrouw Paula P... Haast u toch! Slaapt ge ? » Schuw keek de onde op. Zijn oogen stonden sloeber-achtig:Had men hem verboden te spreken? « Filip... iets lekkers... hier zie... 'n fijne, hoor... ha\ana... zwaar, zulle kereltje!... maar nu zeggen hé?... Nee ?... Wat dan ?... » « Weg » gapte hij eindelijk « Van gisteren terug.. naar Brussel... » Ook zijn koffer was klaar. Den zelfden dag nog zei Anton Dankel zijn dienst op en koortsig pakte hij den ganschen nacht m. Hij sprak geen woord meer, tegen niemand. De groote vogel was vôor hem weggevlogen... Zijn hefkoozmgen waren als druppels zeewater van de gladde vlerken gerold, m het zand. Maar hij v olgde, moest vol-gen,... hij zette koers, opgezogen door de zucht en den storm van het breede vleugelwieken. Er walgde iets verschrikkelijks in hem. Het kroop tôt in zijn keel. Hij moest geweld doen om

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.