ZONDAGSBLAD Biiblad van " VOORUIT „ ZONOAG 18 NOVEWBER 1917 Derde Jaargang — Nr 30 Prijs : 5 eentiemen Een oude Wonde Joes Vandezavel, de tweede jongen van den ouden sinid te Hulleghem op den Demer, een logge, pezige kerel van rond de vijf en twmtig, had God weet hoe lang in vijand-schap geleefd met den bleeken, vlijtigen, altijd zmdelijk gekleeden Ward Wouters, omdat deze hem zijn meisken « afgepakt » had. Ik vergeef het hem nooit of nooit ! knavstandde de grimmige Joes, wanneer zijn kameraden, eenige maanden lia de gebeurtenis, toevallig den naam van de schoone Fina durfden uit te spreken. Een jaar later brieschte hij nog altijd: - 't Is gelijk ; vroeg of laat moet hij door mijn handen passeeren ! Hij mag er op rekenen ! Nog op de Kermis van het volgend jaar hoorde men hem brullen : — Ze mogen mij naar het kerkhof dragen, maar die wrok gaat mee, hoor ! Ward behoorde tôt een stille, deftige boerenfamilie en was niet zoo oploopend van aard als de bonkige smeders-jongen, dien hij voorzichtig ontweek, wel wetend overigens : - Ik ben niet opgewassen, om tegen zoo'n wildeman te vechten ! Zoodat het gelukkiglijk nooit tôt een botsing kwam ; en cindelijk geraakte de zaak in den vergeethoek. - - Totdat de trouvv besloten zal worden, prakkezeerden de lui. Dan zullen de oude koeien weer eens uit de gracht gehaald worden. - Den trouw? Dat zal niet lang meer aanloopen, voor-spelden sommigen, die goed ingelicht beweerden te zijn. Ward zit op heete kolen !... * * * Op een zekeren dag waren de beide jongens met eenige van hun makkers naar Tongeren meegetrokken, om in een grooten cirk te gaan kijken, die toevallig zijn tenten onder de muren van de zwarte Jeckerstad opgeslagen had, en daar zij een geslagen uur v66r den aanvang van de werk-zaamheden ter plaatse waren, triptrappelden zij naar een paar herbergen waar Maartsch hier van Schalkhoven getapt werd en waar zij goede bekenden waren. — Kom, drink ook een pint mee, Joes ! verzocht het nette Wardje gulhartig. En Joe? liet zich gezeggen. Joes goot het schuimend vocht naar binnen en betaalde ook een glas op zijn beurt. — Moet ge niet een keer stoppen ? noodde hij Wel reikteri de jongens elkaar de hand niet, wel kwa-men er geen verschooningen of opheldermgen over hun lippen, maar zij spraken vriendelijk mee in de kompanie, hetgeen vroeger nooit gebeurde, zij loechen hun jonge tan-den bloot en vertelden allerlei gekke streken; kortom, zij gingen te werk, alsof er in 't verleden nooit iets contrarie tusschen hen had bestaan. — Welke klas neemt gij, Joes? vroeg Ward, toen zij aan het winket van den kolossalen cirk gekomen waren, die midden in een ruimen beemd stond. — Derde, dat spreekt, klonk het antwoord. Anders wordt het erat te proot in de maal. - Omdat er geen vierde bestaat, lachte een ander dorps-genoot.Ze gingen naast elkaar zitten op één der hcoge bankçn, en stieten elkaar guitig met den elleboog aan, als er een malsche poes op een paard verscheen of gezwind over den ijzerdraad liep. Na de vertooning bleven de Hullegemsche boerenjongens, die in een uiterst vroolijke stemming verkeerden, nog tôt half één in De. Kleine Egge, het herbergje van een dorps-genoot, die lambic verkocht, zitten plenken. — Ja! Dat doet me plezier, kerels, dat ge weer goeie kameraden geworden zijt! sakkerde de zoon van een rijken ossenpachter uit Hulleghem, terwijl hij Joes en Ward op de schouders klopte. Allee, drinkt eens uit : daar betaal ik een tournee op ! De beide jongens betaalden een tournee op hun beurt, bier, cognac, ailes wat de kompanie verlangde, - doch ■toen zij buiten waren, zagen zij de dikke starren nog niet wirwarrend dooreenloopen : dronken waren zij niet. • En nu, en avant ! klonk het commando. Zoo wij goed marcheeren, zijn wij kwart na twee uur in Hulleghem. Onderweg bleven zij geestdriftig praten over hetgeen zij gezien en gehoord hadden : over de gekke clowns, over de glinsterende paljassen in het trapezium, over een juffrouw, die bijna afgevallen was, over een wanstaltigen dromedaris, die naar de « haute école » gedrild liep, maar meest over de paarden: paarden, paarden, dat was hun God ! — Zég eens, die lambic stilt den dorst niet, vond iemand onder hen. 4— Zwijg stil, hij scherpt hem, zoudt ge zeggen. - Mijn keelgat is zoo droog, alsof er iemand een halven dag kaf in gewand had. En mijn mond die plakt, die plakt, net alsof ik een telioor leem uitgegeten had. —- Krek gelijk de mîjne, vriend : een verschbekleemde bakoven. —En nergens een deur meer open, he! - Kijk, daar staat een put. Aan een openliggend boerenwinningsken, nabij den rui-schenden steenweg, dien ze volgden, zagen zij inderdaad een ouden mergelput staan, afgescheiden van de stallen, en één van de mannen liet dadelijk den tob naar beneden glijden. De katrol moest al sedert lang niet meer ge-smeerd zijn, want zij maakte een vreeselijk gerucht in den hollen nacht. — Als de boer maar niet wakker wordt! kermde één onder hen. Want dan zouden we nog een scheut hagel in den rug kunnen krijgen ! — Dat zou mij spijten, loech Ward, zoo kort bij mijn huwelijk ! ç— Ba! We zijn immers geen schelmen : waarom zou hij sebieten ? Dat zal de boer wel meer gehoord hebben in zijn leven. — Spoed u maar. Zij meenden, dat de emmer bijna boven was, toen de rammelende ketting plotseling over den rand van de gleuve sprong, hetgeen de bewegingen van de katrol knak tegen-hield.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.