ZONDAGSBLAD Bijblad van « VOORUIT „ ZONDAG 4 JULI 1915 Nr 16 Prijs : 5 centiemen Barontje en Baronesken VIII. Het was een bij uitzondering droge zomer. De baron nam de gelegenheid waar cm zijn vijver uit te diepen. Al wie lust had eene daghuur te verdienen, mocht gaan ; de arbeid eischte spoed, regenweder kon invallen, het werk belemmeien. Iioe meer handen om te helpen, hoe liever. 't Was tusschen Mei en Oogst, een tijd van stilstand voor den veldarbeid, het vlas gewied, de aardappelen op-gescharreld, hooi, en later koren, nog niet maai- en pik-baar zijnde. Barontje was heel naarstig, hij ging ook. Nu wist hij waarom hij « Barontje » heette-; maar wee dengene, die 't voortaan nog wagen Z'cu, dien schimpnaam m zijn bij-zijn op hem toe te passen!... Zijn vuist was hem een waarborg van ontzag. In de heete zon zwoegden zij, de vele aardewerkers, grauvv gekleed, met zweetend voorhoofd, nat haar, rood gelaat, laag ontblcoten hais, vuil-barvoets. De eenen in den half uitgedroogden vijver geschoorvoet in goor en stinkend slijk, den klammen, blauw-grauwen, vast.en kleigrcnd uitdelvend, Je anderen met breede schoppen dien ladend op karren, waaraan een mager paard, kop-hangend stond, of hem wakker op karleveitjes ('), eigen-handig, arbeidlustig 't open hek uitvoerend. Om hen de glooiende graspleinen, die hun geen frisch-heid boden ; de bloeiende rhododendrums in 't park, waar-naar ze niet keken ; de verder staande eeuwenoude boomen, die tôt hier geen schaduw gaven, vol tortelgekir en windgelispel, waar ze niet naar luisterden ; en op een afstand het schitterend wit kasteel, in 't welk ze nooit een voet zcuden zetten. Ginds kwam de baron aangestapt : wit haar, wit zomer-pak, stroohoed, rood gelaat, naast hem zijn dochter, frisch als een roosje, blondgelokt onder haar kanten zon-nescherm, in 't lichte wit als eene kleine, lichte zomer-wolk.En de arbeiders tobden nog naarstiger, het oog des meesters vreezend. Hij heette het baronesken wachten in 't prieël en na-derde alleen tôt waar de grond te vochtig werd om door te gaan. «Hier! » beval hij gëbiedend aan den eersten beste, « eene loopplank. » Die eerste beste was Barontje. Hij gehoorzaamde gezwind, nederig groetend, een lange plank aanbrengend, die hij over den opspattenden bodem wierp. Enkele moddervlekjes bezoedelden de witte broek van zijn vader. « Ezel ! » verweet hij hem, met een blanken zakdoek over de pijpen wrijvend. Barontje glceide rood en zag hem aan : haat, nieuws-gierigheid, eerbied, bangheid op eene sluimerende laag van mogelijke, groote, slechts te wekken liefde, ailes lag (1) Kleine kruiwagentjes bij 't aitdelven van vaarten of rivieren in gebruik. te zamen in zijn hart... En de kameraden staken de hoofden bijeen, niet dur-vende spreken, guitige blikken van verstandhouding wis-selend.De baron gaf bevelen, kort, ruw ; hij deed teiechtwij-zingen, ontevreden-bot, stout door de oveimacht van zijn geld en de slavernij zijner onderdrukten. Toexi gmg hij verder den tum in, wellicht met het mzicht door eene slmgering van den weg zij ne dochter weder op te zeeken. Doch zij verstond zeker zijne bedoeling met, en mee-nend dat hij haar vergat, wilde zij zich bij hem voegen. IJlings schoot ze toe. De arbeiders lichtten de pet voor haar, voortarbeidend. Zij stelde een voet, een fijnge-schoeid, klein voetje, op de plank. Maar dcor haar ge-wicht, juist aan het uiteinde beladen, wipte ze cp. Baronesken verschrikte en wierp een lichten gil uit. Barontje stond het naast. Hij schoot toe, de plank aan den anderen kant neerdrukkend, liep er over en hield haar de hand voor, de vuile werkershand, welke hij den tijd niet had gehad op zijne mouw af te vegen. Nood kent geen wet en doet ook geene keuze : Baronesken vatte die hand, en schoon zij nog wat waggelde, nog wat onzeker vooruittrad, leidde Barontje ha-ar veilig er over tet op het droge pad. « Dank u, » zei ze zacht, en huppelde naar haren vader toe, die thans eerst omkeek en den toegang der dingen begreep. Baronesken had Barontje aangezien en niets daarbij gedacht ; maar terwijl ze nu sprakeloos en traag naast den baron voortging, en zonder dat zij den geestesover-gang bemerkte of wat er aanleiding toe gaf, dacht ze in eens aan haar toiletkamertje, zag ze zich zitten voor 't met neteldoek omhangen tafeltje, een spiiegeltje in de hand houdend, haar eigen trekken weerku^tsend : roze-kleur, oogen blauw, haren blond... En de baron wist niet wat hem drukte en hoe het kwam, dat oude langslapende herinneringen in zijn brein ont-waakten : de « Mosbie », zomernachten en een meisjes-aangezicht...En Barontje, zijn klamp voorhoofd afvegend, oogde beiden na. Bij de beroering van Baroneskens vingeren in zijn vereelte hand, had een ongekend gevoel zijn weinig ontwikkeld zenuwstelsel doortrild, een stompe drang van liefde naar haar toe, een impulsieve hunker-kreet van 't bloed, onhoolrbaar voor zijne omgeving, doch angstig luid weerdreunend in zijn hart... IX. Barontje trouwde en kreeg een talrijk kroost. Baronesken bleef ongehuwd. Oud-oom en oud-tante waren dood. Als onwettig kind kon hij niet erven van hun nalatenschap, en zij zelven, zoowel als hij, waren te onwetend geweest aangaande de wetsbepalingen om aan een testament te denken. De baron was insgelijks overleden en Baronesken erfde ontzaglijke eigendommen, een last voor haar, eene be-stendige bekommernis, hoe en waar zij 't overschot der steeds aangroeiende inkomsten plaatsen zou...

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.