ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 27 JUNI 1915 Nr 15 Prijs : 5 eentiemen Barontje en Baronesken (1) i. Daar was een jonge baron, die geene ouders meer had. Hij mocht dus ailes doen, wat hem lustte. Hij was rijk, onbezonnen, wispelturig, mild bij gelegenheid, gierig soms, mhalig met zijne pachters. Mooi was hij ook, slank en toch kloek, gezond en toch verfijnd-aristocratisch. Grof kon hij wezen, als hij bij de boeren was; want hij ver-smaadde 't met in hunne herbergen te gaan als een echt zich vervelend landedelman, die geene bezigheden heeft. In den zomer ten minste. 's Winters ging hij weg, naar de hoofd-stad of naar 't zuiden en keerde enkel weer, wanneer de biaderen op de boomen stonden, het ooft gespeend was en de zwaluwen reeds jongen hadden. II. Daar stond eene kleine kroeg aan den boschkant, de ■( Mosbie >. genaamd. In de week ging er niemand ; des Zondags bolden (2) er de jonge boeren en werd er gelag gemaakt. De waard en zijne vrouw waren kinderloos ; maar dit jaar was er een nichtje bij hen kc'men inwonen, een meisje uit een ander dorp, wier ouders beiden kort na elkander gestorven waren. Eene echte veldbloem, met oogen zoo blauw als de klokjes op den hoogen drogen zandbarm aan den weg, blond als de rijpe garst en blo-zend als een af te plukken kers. Barrevoets met besto-ven wreeven, met de hemdsmouwen omgeslagen en de gebruinde, beeldige onderarmen bloot, liep ze m de week in huis en was veel schooner dan des Zondags, als het wilde kroeshaar in een wrong gedraaid zich voegen moest onder bedwang en zich niet voegen wilde of niet kon, en duizendvoudig doch schroomvallig losbrak in fijn krullend filigraan, om 's nachts, ontbonden, voile vrijheid weer te krijgen en te kronkelen, en in 't nachtlichtje te schitteren rondom haar hioofdje als eene aureool van goud. En wat gebeuren moest op het bevel van 't noodlot, d'at gebetyrde dra. De baron merkte haar op. Hij ging zeer dikwijls naar de « Mosbie » en tracteerde wie er wezen mocht. De oom bewaakte haar en zei : « Pas op. » De tante waarschuwde ook : « Als eene mug rondom de kaars vliegt, verzengt ze zich aan de vlam ». Maar het meisje brak uit des avonds laat, het bosch was dicht er bij, donker; maneschijn kon er niet in door-dringen ; de zomernachten waren zwoel, balsemgeurig en met tweeën was ze niet bang... Het koren rijpte in heeten zonnebrand. De sikkel schuurde door de aren heen. Het veld stond kaal. Toen groende alom, als uitslag van den grond, smarag-den rapenloof. Geen vogels zongen meer; in benden vlogen de musschen (') Overgedrukt uit Het Leeshabinet, van Januari 1898. Dat tijclsehrift verscheen te 's Gravenhage en bestaat niet meer. (Overname verboden.) (2) Met de krulbol spelen. uit een hooischelf, opgeschrikt bij 't naderen van een onrust-wekkenden voetstap. De raven waren daar, voorboden van den wintertijd, zwart en zwart-grijs gevlekt, wandelend' over 't veld, krassend m hooge boomenkruinen vluchtend, bij herhaald jagerschot, ofschoon het hen niet gold. En nu in mist en vroege koû wachtte zij met angstig hartekloppen soms hem tevergeefs en keerde ze langs 't boschpad over natte, gladde biaderen, tusschen overge-bleven doodlagen C1) onder de mistdruipende takken naar de « Mosbie » terug, door haar tranen heenkijkend naar 't kasteel met jagersfeest-verlichte vensterramen... En wanneer het nieuwjaar was verschenen met grachtijs en met witbesneeuwde akkerlanden, toen waren spijt, verwijt en nawee 't dagelijksch zedelijk voedsel in de « Mosbie ». III. Daar kwam een kind ter wereld in het voorjaar. Het was een knaap. Hij droeg den naam van zijne moeder, want hij had geen vadernaam. Het was ook ailes wat hij erfde en behield van haar. Zij stierf. Haar oom en tante hadden ze opgenomen met ruwe toewijding. Zij kweekten thans haar kind, misnoegd 'en liefderijk toch. Dit jaar bleef het kasteel gesloten. De « Mosbie » behoorde aan eenen edelman, een vriend van den baron. De toeziener kwam om de meipacht. En hij kreeg 't verhaal te hooren en het tragisch einde van de mooie meid, die hij er 't jaar te voren had bewon-derd. « En of 't geen daad van schande was voor den baron ? » met oog van ingehouden toorn vlammend ; maar nederig toch klonk 't smeekgebed : of hij zijn heer daar niet van spreken wou, dat deze spreken mocht aan den baron, hem zeggen, dat er een kind was en het meisje dood en de overblijvenden in armoe en belast met kosten... « Ja, » spreken zou hij, dat beloofde hij. IV. Hij deed de boodschap aan zijn heer, den vriend van den bc ron. « Ei, ei, een kind ? » met meer nieuwsgierigheid en gui-tigen glimlach dan met medelij... « O die schavuit ! » bijna bewonderend, « wat zal hij nog uitrichten ! wat al intrigues van dien aard ! Wat kwam er al niet aan het licht van hem ! « Een goede jongen in den giond, » was het toegeeflijk redeslot. « Ja, zeker, zeker, » hij zou spreken en zijn best doen in 't belang dier arme lui... Hij deed het ook. Zij waren saam op reis, hij en de baron, een gril, een lusttoer door geheel Italië. « De Mosbie », een kind, het meisje dood... « Dood ! » stamelde de vader van haar zoon. Hij schrok, hij werd heel bleek, vervolgens wrevelig : « waarom mij daarover te spreken ? waarom mijn reisgenot te vergallen door de mededeeling? » (l) Waterplassen door den regen nagelaten op een schier daardoor onbegaanbaar geworden weg.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.