ZONDAQSBLAD ZONBA6 26 NOVBNBBR 1917 BQblad m - YOORU1T _ Derde <I*argang — Nr 11 Prijs : S centiemen Zomeravond De zomer was in 't land, en hij was vol beloften, — ten minstte voor den vader van mijn' vriend, die mij uitgenoo-digd had hen dien avond te vergezellen naar het lapje velid, hetwelk zij in de naaste omgeving der stad tijdelijk bezaten en met zooveel verwachting bewerkten en ver-zorgden.En gelijk zij daar nevens mij gingen, gezwind en luchtig, zie ik hen zoo waarlijk als treffende verpersoomlijkingen van blijde, geestdriftige verwachtingen. Zij waren beiden slank en bonkig en blozc.id, kloek-ge-zond, de vader net als de zoon ; en er was iets sympathieks in de forsige resoluutheid die ongekunsteld uit hun heele doen sprak. Evenwel bleken ze niet in aile deelen 't konterfeitsél van mekaar. De vader was rustiger van aard, uit bezadigd-heid of loomheid. Hij sprak niet veel en dan altijd zwaar en haast ongewild plechtig. Zijn steenen pijpken stak ste-vig in een mondkoek. Zijne oogen staanden steeds afwe-zig, maar met een' frisschen glans van wonderlijke zalig-heid, — en vooral nu zijn zoon, die graag praatte, met wijdsche gebaren en nerveuze korte zinnetjes, levendig vertelde van hun « land' »... : •— Wij zullen, wij, dees jaar met zoo vernepen zitten wegens de pataten... Ze staan al schoo.i, hein, ouwken... Ge zult het wel gaan zien... En onze snijboontjes... Meer-ken zal kunnen koken... 't Zal schelen buiten verleden jaar... De koolen staan ook prachtig... Maar de tabak... Ja, daarvoor hadden we ook 'n hoekje... 'k Geloof dat we daar een s goed zullen moeten naar zien... De vuurmaker zijne savooien willen niet erg mee, hein... 'k Heb er giste-ren zoo eens op gelet... En zijne pataten zouden ook beter kunnen staan, over 't algemeen... Hij port er nochtans erg op... Maar ons gaat het oprecht goed mee... Gaan we wat voêr meedoen voor de konijntjes, ouwken?... ■— Ja, d'r staan al twee zakken gereed bij den waker...; zei « ouwken » op zijn' eigenaardig flegmatieken toon. Met hunne lange beenen deden zij reuzenschreden, en ik trippelde bijna om hen te kunnen volgen. Wij waren spoedig de buitenwijk uit en over de streng militair bewaakte brug. De eindloos-rechte, uitverkoren wandeldreef, frisch en deemsterig onder 't dichte groene looverdak, lieten wij rechts, stapten bezijden den verlaten, vervuilden, massa-len gebouwen-klomp eener bleekerij, — smoddige stads-vlek op zomerkleurig land, — tôt waar de grillige Leie met den niet minder wispelturigen weg mokken ging. Langs den kronkeligen « dijk » kwamen we d-an volop in schaterende mildheid van groene beemden en meerschen, met hier en daar loom en Iog luierend vee. 'n Wereld van kikvorschen kwaakten dol-rumoerig t'allen kante in beken en grachten. 'n Frissche, prachtige zomeravond, heerlijk stemmend. Ietwat storend' werkte daarin een tweetal ginder op den dam kuierende grauwe soldaten, die aan de verbijsterend-drukkende beslommeringen en weeën van den onzaligen *>orlogstijd deden denken. Wij naderden het « land ». Het was een uitgestrekte grond omheen de daar aan den oever der weer opduikende rivier verloren staande fabriek, waar de vader van mijn' vriend werkte. De patroon had in eene opwelling van menschlievendheid wegens de Vanhopige levensomstandig-heden, tamelijk schoone perceelen tijdelijk aan zijne arbei-dars afgestaan ; en die wroetten en wurmden er tusschen « hunne » gedijende aardappelen, koolen, erwten en boo-nen, als in een aardsch paradijs... — Zwarte Pier zit ginder weer in zijne prinsessen, geloof ik... Hij zal er nog zijn 'oedde bij maken...; zei mijn vriend ondeugend. — Zijne prinsessen staan schoon ; verklaarde de vader. — 'k Ben bemeuwd hoe onze ajum zal staan, ouwken... Hij haë mij gisteren 't air van wat te pruilen... — Hij s'taat goed... D'r zijn enkele plantjes die beter kunnen... Maar die zullen wel komen... 'k Heb er van mor-gen eens goed naar gekeken. Aan eene zwierige krul van den weg draaiden wij af, een hek binnen dat toegang gaf tôt een statig laantje, met vooraan de vierkantige, ordentelijke woonst van den waker. Wij gingen erom-heen en langs een smal paadje tusschen de woekeng bebouwcfc perceelen, tôt waar mijn vriend met blijkbare trotschheid zeide : — Hier is ôns land!... Hier was het voorwerp der inmge bezorgdheden, der rustelooze droomen en geestdriftige verwachtingen van mijn' vriend en zijn' vader en van zoovelen met hen in simpel, ploeterensvolle bestaan. —■ We zullen nu toch ten minste wat te vreten hebben in den naasten winter ; luchtte mijn vriend. Ouwken had zich al gebukt om met teere hand enkele planten van venijn en onkruid te bevrijden. Zijn zoon deed gelijk onwillekeurig hetzelfde voor 'n korte poos, waarna hij mij in triomf rondleidde. Ik kreeg 'n ampele les in practische moestuinbouwkunde. Ten slotte bleven wij wat lanterfanten bij eene partij savooien. Mijn vriend die als instinktmatig zich weer naar den grond voelde aangetrokken en hier en daar aan 't knutse-len ging, had plots ergens onder eene plant 'n kleine hage-dis ontdekt. Hij nam ze 'n wijle op zijne groote verweerde hand om mij het zeldzaam, wondere ding te toonen. 't Pe-tieterig beestje had niets weg van zijne aanlokkelijk-kleu-rige afbeeldsels op schoolplaten en in kostelijke encyclope-dieën. Morsig bestoven en miezerig zag het nietig diertje er uit. Mijn vriend plaatste 't terug op den grond. — 't Is dienstig ; 't eet veel venijn ; zeitie hij. De hagedis kroop met tragisch-gejaagde inspanning heen tusschen en onder de beschuttende blâren der ont-luikende savoyekoolen. Wij volgden ze tôt ze verzwonden was en keken daarna lui in 't ronde, genietend van de eenvoudige pracht van het vlakke, rijke, wulpsch-vruchtbare, geurige zomerland. Uit grenzelooze verte kwam dof-rollend gerommel, dat wij maar al te goed kenden. —• Ze schieten weer goed ; merkte mijn vriend beteeke-vii g vol op .

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.