Hij ontwaakte in zijn zachten armstoel en kuchte heel diep, pijnlijk, zwaar pijnlijk... De avondschemering woog hem loodzwaar op de oog-leden; hij was vermoeid, dat eeuwig stil zitten, zich niet \ erroeren kunnen. Spokerig vlamde het vuur in den open haard. Spokerig vlamde het \ uurslangen op, rooie vuurslangen, gele vuur-slangen met purperen, doorzichtige moeseline-achtige kop-pen, vreeselijk bizarre schimmen die op de wanden der half-donkere kamer ondereenvochten. Vervelend, strak, staarde hij het vuur in... Buiten sneeuwde het. Door het venster zag hij de witte wintervlinders zilverflitsen in het bleeke licht van den gaz-lantaarn aan den overkant der straat. Moeilijk, pijnlijk draaide hij zich in zijn armstoel en schelde. Wat verveelden hem die doode, zwarte meubelsilhouet-ten ; die bange stilte, die benauwende schemering ; hij wou leven hebben. Hij schelde en beval dat men het licht aan-stak.Fel schitterde het licht door den « à jour » rooden voor-hang \an den lustre; fel schitterde het rood op de muren, op de meubelen, op zijn lijkgelaat. En buiten sneeuwde het maar, immer sneeuwen. Hij kreeg het benauwd, moeilijk ademde hij... Van avond gebeurde er iets heiligs voor hem. Van avond speelde men m het theater zijn meesterstuk, het werk van zijn hart, dat hij beminde als een kind ; waaraan hij ge-wrocht had met al de liefde, met al de macht zijner kunste-naarsziel.Van avond werd het voor de eerste maal opgevoerd. Buiten joelden de wintervlinders in wilde dwarling. Dat alleen zijn verveelde hem nu ook zôô vreeshjk. Zij zou komen, zij had het hem beloofd... en hij wachtte. Men schelde aan de voordeur. Dàar was zij... Vlug werd de deur geopend en zij stond zoo prachtig in het voile licht ; haar hoed had zij afgelegd, de mcllige pels slingerde nog om haren hais, en haar hef aangezicht was zoo mooi door zwarte lokken omkranst... Zij glimlachte. — « Ik wachtte u », sprak hij en lachte pijnlijk. — « En ik kwam » ; zij drukte een zoen 'op zijn killig voorhoofd. — « Ja, dat is braaf. » —- « Wel, beste jongen, het is nu heel wat beter, he? » Hij schudde neen... — « Nu, geen moed verloren. » Hij zeide niets en blikte pinkend in het vuur. — « Ge zult beteren, niet?... Natuurlijk, heel genezen en... beroemd worden, van morgen af », en ze monkelde hem lief tegen. ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 15 OCTOBER 1916 Tweede Jaargang — Nr 25 Prijs : 5 centiemen Zijn Zwanenzang Hij nam hare handen. — « Neen dat met, dat zal ik niet beleven, we zullen niet veel dagen meer te samen zijn », en bittere plooien groefden langs zijne mondhoeken. Zij zette zich naast hem in een' stoel, sloeg haren arm om zijn hais en — « Wil je maar gauw eens zwijgen ; wat gedachten heb je nu,? Zotte gedachten. » — «Neen... neen... niet! Maar... maar ik wou toch nog eerst mijn werk zien. Van avond wil ik naar het theater, van avond wil ik met u mijn werk zien, van avond... » — « Blijf liever hier ; het zou niet goed zijn voor je. » — « Neen, neen... van avond... » Hij gleed achterover in zijn stoel, fel snakte hij naar zijn adem. Zij lichtte zijn hoofd wat op en staarde hem diep in de oogen. En in het roode licht waren zij als twee doode beelden. Buiten fladderden de wintervlinders. Hij had het zich nu zoo voorgesteld, en zoo moest het zijn. Toen hij zich wat verlicht gevoelde, had hij den knecht naar het theater gezonden om den bestuurder te zeggen dat, niettegenstaande zijne ziekte, Meester Vaere van avond toch komen zou. Zij was terstond een huurrijtuig gaan halen, wijl hij nog immer in 't vuur te pinken zat. Hij dacht... hij dacht aan het hemelsch leven dat hij zich zoo' vrij en glanzend had voorgesteld... en hij dacht ôok aan zijn ziekte. O ! Dat langzaam wegkwijnen tôt niets, die droevige nare krankheid. Hij was op het einde, hij had zijn roi gespeeld, maar nog beminde zij hem toch ; zij was goed, en hij was blij daarom. En toen zij hem halen kwam met het rijtùig, had zij geschreid. Hij zou toch zoo moeilijk gààn, hij was zoo zwak, en zij bad hem thuis te blijven. — « Neen, neen... » Hij werd er kregelig om. Nu, dan hielp zij hem maar, als het nu toch zijn moest. Het zou misschien zijn laatste wil zijn. Het ging beter dan zij gedacht had. In het theater ontving men hem heel vriendelijk. De bestuurder drukte hem de hand, wenschte hem beter-schap; stelde hem aan den regisseur en het personeel voor als een talentvol musicus, met een schoone toekomst. En hij lachte, reikte handen hier en daar, immer door haar ondersteund. Hij voelde zich herleven in al dat rumoer, dat sjouwen en vertrekken van schermen, dat heen en weer loopen, dat grijnzen van koorden. Zij had hem naar zijn loge geleid en hij was uitgeput nedergevallen op zijn stoel. Zij wachtte. Wat geruisch, wat rumoer in de zaal ; zij was stampvol. De zaal leefde. Daar klonken de eerste tonen zilvermuziek, lijzig stegen

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.