3ur*d I 21, RUSSELL SQU/ LONDON, W.C. Téléphoné : Muieum 287. De Stem VOOR COD EN VADERLAN uit Belgie. Abonnement : 2sh. vm 3 maanden. Subscriptio* 2sh. for 3 months. Voe de Vereenigde Staten 50 cts. Voor Holland : ! fl. Voor Frankrijk : 2.5< > fr. Voor de soldaten : lsh 1 f-/-v 3de Jaargan ï» Nr. 3/ (Blz. 1479-1486.) Oplage: io,8c VRITDAG, TUNI 1, 1917. Registered at G.P.O. as a Newspa 8 hl 7 T i/i AAN ONZE LEZERS.—Door het gedwongen ver-schijnen op 8 blz. was het ons onmogelijk de Kempische bladzijde te geven. Het Kempisch nieuws staat onder Vaderland. Ook Onze Scholen en Sol-datenpennen staan gedrukt, doch konden niet worden opgenomen. De glasschilderingen van Cambridge wachten ook op verschijning. Ons Men-gelwerk kunnen we slechts per gedeelten van hoofd-stukken geven. Men helpe ons daarom aan nieuwe abonnementen opdat we aïs vroeger op 12 blz. kunnen uitkomen ! Reeds kwam er deze week een goed getal feinnen. O Een Woordje aan onze Geestelijkeri en Geloovigen. Bishop's House, St. George's Road, Southwark, S.E. Vandaag begint de m a and Juni toegewijd aan. het H. Hert van Jésus. Iedereen weet hoe deze laats.te jaren die devotie aangemoe-diigd door de Kerkelijke Overhedan, opbloei-de in ons duurbaar vaderland : i° Geen stad noch dorp, die zijnen Bond niet had van het H. Hert. En w»lke schatten van genade bracht die Bond niet in de familiën en parochiën die zich aansloten bij die algemeene beweging van godsvrucht. De ieverige prient ers die zulke bonden stichtten of opwerkten kunnen getuigen wat al goeds de devotie tôt het H. Herf voortbracht en hoe fier waren ze niet als zij op het einde van het jaar bestatigden welken rassen vooruit-gang het christelijk leven had gemaakt, door het verdubbelen der HH. Communiën en door het dieper indringen van het christelijk leven in hunne parochiën. 20 Wie herinnert zich niet dit eenrvoudig maar stichtend en indrukwekkend vieren van den isten Vrijdag der maand. Hoe stroom-den de geloovigen ter H. Tafel, het H. Hert ter eere. In vele kerken waren er op dieu dag bijzondere bidœfeningen met den groot-sten iever bijgewoond door de geloovigen. 30 In de groote hoofdkerken der steden zoo-wel als in de nederige buitenparochiën werd het feest van het H. Hert met bijzondere godsvrucht gevierd. Welke reine vreugde straalde niet uit op dien dag in de christene familiën, toegewijd aan het H. Hert en ver-zekerd dat de belofte van den goddelijken Meester zich zou verwezentlijken te hunnen voordeele : "Ik beloof u den overvloed der genadeschatten van mijn Hert uit te storten over diegenen die dit feest zullen vieren vol-gens mijn verlangen." 40 Deze laatste tijden hebben honderde bisschoppen in de kalholieke wereld er Gp aangedrongen dart het H. Hert als Koning en Heer en Meester zo<u in onze huizen erkend, vereerd en bemind worden. Zijne Eminentie de Kardinaal liet me weten dat die introni-satie op groote schaal in België werd inge-voerd. Wij hier in den vreemde hebben ge-tracht in de voetstappen te treden van onzen kloekmoedigen en diepgodvruchtigen Kerk-voogd. Een oproep werd uitgezonden door de katholieke Belgische vrouwen, door ons aangemoeddgd en gesteund, om het H. Hert in de huisgezinnen de eereplaats doen te bekleeden. Gansch de christene wereld door ontstaat eene heilige prikkeling tôt meer liefde ein betrouwen tôt Jésus' Heilig Hert. Men voelt dat de redding daar ligt. Hijgend ziet men op naar Hem die ons beloofde vrede te stellen in de familiën, in de parochiën, in steden waar zijn H. Hert zou vereerd en bemind worden. De Kardinalen - Aartsbisschoppen van Frankrijk sturen eenen gezamentlijken brief naar hunne geloovigen te lande zoowel als in de vuurlijn om den feestdag van het H. Hert met buitengewone zorg te vieren. De Engelsche katholieke soldaten op het Front zullen door een Triduum voorbereid worden tôt het feest van 15 Juni. Niet lang geleden hebben de vertegenwoordigers der verschil-lende natiën onzer bondgenooten eene plech-tige betooging gehad te Paray-le-Monial, Hem ter eere die de christelijke beschaving in de wereld bracht, die beschaving thans bedreigd door ongehoorde wreedheden onzer vijanden: Wij zullen. niet ten achter blijven, wij priesters en geloovigen van ons katholiek België. Onze Heeren Aalmoezeniers in 't îeger zullen doen wat hun mogelijlc is bij hunne dappere jongens. Wij in Engeland hadden hier verleden jaar eene roerende plechtigheid in Westminster Cathedral op den feestdag van het H. Hert. In het begin van dees jaar, naar godvruchtige gewoonte in het vaderland, wijdden wij ons toe aan het H. Hert in St. George's Cathedral te midden eener diep ingetogene menigte. Welnu, op ij Juni toekomenden, zijnde de feestdag van het H. Hert, zullen wij weer vergaderen, dit jaar, in de ruime kerk van The Oratory, Brompton Road, South Kensington, zeer welwillend ten onzen dienste gesteld door den Z. E. Pater Overste. Al onze priesters in I^onden en voorsteden zullen er aan houden met talrijke afgeveerdigden van hunne diis-tricten op te komen ; het H. Hert zal hen zegenen. De kerk moet dien dag te klein zijn. Wij moeten onze Engelsche medebroeders toonen dat wij het H. Hert liefhebben. Het is in vollen zomer—de middelen tôt vervoer zijn menigvuldig. Ik ben verzekerd van uwen goeden wil, gij zult op uwen eerepost zijn. Om 8 ure zal het rozenhoedje gebeden worden, daarna Fransch-Vlaamsch sermoon, lofzang, plechtig lof, waaronder toewijding aan het H. Hert. t A. A. Dewachter, Vie. Gen. van Z. E. Kard. Mercier. Zijne Heiligheid de Paus, over de Godsvrucht tôt het H. Hart en de Vrede. Op 5 Mei schreef Zijne Heiligheid de Païus volgenden brief aan Zijne Eminentie, Kardinaal Gaspard, Staatsseikretaris : Heer Kardinaal. Bij ons schrijven van 27 April 1915 aan Pater Crawley Boevey (1) spreidden wij tôt allen, die hun huis aan het Allerheiligste Hart Jesu zouden toewijden, de aflaten uit die twee jaren te voren door onzen voor-ganger Pius X, aan de familiën der Chileenr sche republiek waren toegestaan. Te dien tijde lachte ons frisch en helder de hoop tegen dat de Verlosser, ingeroepen tôt het geluk van den huiselijken haard, de onein-dige schatten vani mildlheid en deemoed van zijn beminnelijkst Hart zou uitdeelen en aile Toch wankelt ons vertrouwen niet ! Gij weet het, heer Kardinaal, daar ge met Ons leefdet en leeft in betrachtende verwachting van den gewenschten vrede. Bij de onuit-sprekelijke beklemming onzer ziel en niette-genstaande de bitterste tranen die wij om de vreeselijke door deze schrikkelijke orkaan veroorzaakte smerten der krijgsvoerende vol-keren vergieten, verheugt het ons te kunnen hopen dat de betrachte dag niet verre meer af is, op welken aile menschen. kinderen deszelfden Hemelschen Vaders, zich weder als broeders zullen beschouwen. De haast ondragelijk geworden ellenden der volkexen hebben den algemeenen wensch naar vrede scherper en machtiger doen te voren treden. Moge de Goddelijke Verlosser, om de onein-dige goedheid Zijns Harten bewerken, dat de verantwoordelijkan, in het voile bewustzijn hunner verantwoordelijkheid vôôr God en De Weledele Heer Pollet, Consul-Generaal van België te Londen. Naar de kunstteekening van Mr. A. Van Mechelen. f zielen bewegen de vaderlijke aanmaning tôt vrede in aandacht te nemen, die wij besloten, in Zijn verheven Naam, tôt de krijgsvoeren-den volkeren en hunne Hoofden op den eer-sten verjaardag van de uitbraak van dezen wreeden oorlog, te richten. (2) De ijver, waarmede de christelijke familiën, zelfs de soldaten der versoheidene legers van dien dag af, aan Jezus de ihuldiging hunner liefde en onderdanigheid brachten, die Zijn goddelijk Hart zoo welgevallig is, kwam onze hoop ver-sterken en moedigde ons aan onze vaderlijke vermaning om den vrede luider te doen klin-ken.Wij iteekenden toen voor de volkeren den eenigen weg om met eer en voordeel voor ieder hunner hunne tweedracht bij te leggen, daar wij de grondslagen aanduidden, waarop, om duurzaam te zijn, de toekomënde Staten-ordening dient opgebouwd ; en we bezwoeren ze in naam der menschheid de gedachte aan wederzijdsche vernietiging op te geven en een passende rechtvaardige regeling voor te bereiden:. Maar onze smertvolle stem die het ophouden van dezen wreeden krijg, welke de zelfmoord van het beschaafde Europa be-duidt, iederen dag en nog immer afsmeekte, klonk te vergeefs. Het is alsof de droeve vloed der onder de oorlogsvoerende natiën, zich uitbreidenden, haat, nog hooger stijgt en dat de oorlog, in zijnen schrikkelijken war-relkolk nog andere volkeren mee-ingrijpend, de maat van verval en ellende verdubbelt. (1) Zie "De Stem," Nr. 23, blz. io, en Nr. 16, blz. 1-2, waar de volledige tekst te vin-den is. (2) Zie "De Stem," Nr. 5, blz. 10, document Nr. 8, waar ook de andere Pauselijke docu-menten bettreSende den oorlog te vinden zijn. vôor het menschdom, niet langer de naar vrede dorstende volksstem weerstaan. Te dien einde moge tôt Jezus, meer dan ooit deemoedig en in vertrouwen, vooral in de maand aan zijn Allerheiligste Hart toegewijd, het gebed der benauwde menschelijke familie omhoogstijgen en het wegnemen van. dea schrikkelijken geesel bekomen. o Dagen van Troost. Hoe Ierland sterft. De nachtbel klonk. Ik huiver op. Een ongeluk misschien, een droeve mare, en ziel in nood. Nachtbellen klinken zoo akelig. Ik schuif het venster open en 'k hoor een zware mannenstem : " Father, will you come quickly, a man is dying in Swan Court, 37." Ik wip buiten, loop door de donkere straat, bots een paar malen op late voorbijgangers en kom' aan 't kronkelpaadje waar menschen huizen en luizen. De Swan Court is een van die achterbuurtjes met onttodderde armen-woonsten, waar nooit geen zonne glanst en waar de fabrieken hun dikke rook uitklodde-ren. in stânkzwarte waterplassen, waar de honden. azen op rottigheid en een zwerm kinderen ravotten, met gescheurde kleeren, en bevuilde aangezichten onder vernestelde haren. Nummer 37 was een oude stapelplaats, verand'erd in een "droog logies" waar Iersche werkmenschen, alleen op de wereld, konden een bed vinden om te slapen, en een korst brood met spek om te eten. Ik trad binnen. Nevens vuur zat de bazin, slordig en katij-vig lijk een toddewijf en vier mannen zaten rond de kamer, op oude sofas te rooken dat het kuilde. Ze stonden recht, schoven hun pet af en zwegen vol sohuchteren eerbied. 'k Klim op een vingerwijzing der huisvrouw, den zoldertrap op, 'k tast mijn weg door een paar kamers met ongemaakte bedden, en 'k strompelde door de donkerte in de kamer waar 't fletsche licht van een sterkriekende petroollamp het aangezicht bestraalt van den stervende in zijn polk. "God bless your Reverence," klonk de stem van den grijsaard, lijk een klok zoo zwaar. Daar lag Patrick Mac Namara, een man van vijf en zeventig jaar, kloek en streusch gespierd lijk een eiken-boom, met een langen grijzen baard lijk een patriark, bleek uitgemergeld gelijk een ere-mijt, met die paar zachte kinderoogeu als een bard in bezieling. Hij lag oaar gc-veid lijk een boom, met zijn been dat druipte van cancer. Hij lag er cmdat hij nu niet meer voortsukkelen koi en hij had zich nedeTge-legd om te lijden en om te sterven, met de gelatenheid van iemand die 't leven maar gevoeld en. gekend heeft aan de hardheid ervan. Was hij een afstammeling der Iersche koningen, een afstammeling van Ierlands hei-ligen? Hij klampt den rozenkrans in zijn ontvleeschte vingeren en kust het kruis harts-tochtelijk en bidt in 't Iersch zijn weesge-gioeten, dat zijn lippen daveren. Gansch 't geloof en gansch de godsvrucht van Ierland bidden in dien éénen man die nu meer dan vijftig jaar door dik en dun heeft gezwoegd en gezweet in dat vreemde land, en maar een dingen heeft om er mede te sterven : zijn naakte katholieke Ierschheid, waarmede hij naakt geboren werd in 't schoone land van Kildare. O dat land van Kildare, dat hutje op den heuvel, hij zag het nooit terug, maar de historié van Ierland, dat was hij zelf. Ik sprak met hem over zijn lijden en over Gods goedheid. "Yesi, God is good, your Reverence," herhaalde hij gedurig. God is goed, en die mensohenpuine had nooit aan 's levens weeldetafel aangezeten. Door hon* gersnood gedreven, was hij gekomen naar 't land van zijn haat, daar had hij rondge-doold als een dwaas, begekt, bespot, bedreigd, misprezen. Daar had hij gesjouwd vijftig jaren lang 's winters als een lawy op de openbare wegen, 's zomers als een boeren-werkman op de velden gesjouwd voor eenige klniten, voor een pinte bier en een handsvol tabak. En als hij nu schouwde over zijn leven, had hij meer één gevoel, één filosofie: "G($d is goed," want ik ben een zondaar, ik die niet ben tegenover Hem die ailes is. Voorwaar, dat is 't geloof van Israël ! Bi) biecht met sen helderheid van geweten die mij verbaast en knoopt zijn laatste biecht vast aan zijn eerste biecht. Ik loop om ons Heer, en als ik hem berecht, wanneer ik zijn zintuigen balsem, zegt hij in 't Iersch de sakramenteele woorden, met in 't Engelsch een gebed van zegening voor mij, den priester die hem bedien. Later vernam ik dat dit een oud Iersch gebruik is. 't Komt ten andere volstrekt overeen met de traditioneele liefde van den 1er voor den priester dea Heeren. Daar lag hij nu, de levenslange martelaar, als getransfigureerd, daar lag hij met bedezangen op zijn lippen, gelidteekend en gebalsemd door den heiligen Geest, met de lieve oogen. zoo vlasbloemig jong in 't krimpend aangezicht. Daar lag hij de ban-neling, met 't kruis van zijn leven, met 't kruis van zijn lichaam en hij kuste het kruis. 'k Ging henen met zijn schreienden dank en zijn "God bless your Reverence." Als ik 's anderendaags morgens kwam zien, lag hij uitgestrekt, dood. 'k Heb hem begraven: een kist, en een tuil bloemen er op, gedragen door zijn vier vrienden uit 't drooge logies, Iersche sjouwers lijk hij. Ze stonden rond het graf en ze wrongen hun klak tusschen hunne bevende vingeren en beten op hun tanden om niet te weenen. Als 't al over was kwam een der vier lijkedragers bij mij en haalde uit zijn ondervestzak twintig schellin-gen. "Your Reverence, wilt ge eenige missen lezen voor Patrick's ziel. Wij hebben ons gevieren samengelegd, wij hebben al niet veel. We are only poor Irishmen." Arme Ieren, jawel, dacht ik, maar welk een rijkdoro van ziel ! De klank der Moedertaal. Hij lag in 't hospitaal, de jonge Canadees, Isidore Dutoit, of liever daar lag iets in dat nette hospitaalbed, iets van wat eertijds een frissche jongen van 21 jaar was geweest, want de oorlog had football gespeeld met dat kloeke lijf, armen en beenen gesmeierd, en romp en borst geshrapneld. Hij was maai een "baby " en de vrouwelijke teederheid van zijn aangezicht was te doorschijnend om door den oorlog te worden verruwd en verschrom-peld. Hij was gevallen op het Hooge bij Yperen, en hij had nog eenige dagen te leven. Geen woord, noch geen lach. Hij moest zich eenzaam voelen tusschen die Engelsche wereld, waar niemand zijn taal sprak : zijn dia-lectisch Fransch van rond Montréal. En als hij soins zuchtte naar zijn "mère" kwam enkel de Engelsche nurse, en ze bekeek hem machteloos en spraakloos. Ze zette wel blanke narcissen nevens zijn bed, ze bracht hem wel zoetigheden, maar buiten een schuchtere "merci" roerde noch poerde hij niet. De Engelsche tommies rondom voelden zich ongelukkig omdat hun maat daar zoo weemoedig lag en ze kwamen zijn lokken streelen, en glimlachjes afbedelen lijk kleine kinders doen met elkander. Eenmaal had Isidore gelachen, als hij een brief ontving, dan had hij liggen droomen, en eindelijk een halve uur lang geschreid dat 't hem deugd

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.