IL- àag 24 Oktober 1915. Berste Jaarg. , Nr 282 Priis : K Centiemen door geheeî Belirië Het Vlaamsche Nieuws Hflt CmhI lng«lldbt m wmmmM Ntauanm&Ml * Vtoé|mt 7 mmsâ pm 1 ABONNEMENTSPRIJZEN Per week 0.35 Fer 3 maaaden 4.— jPer maand 1.60 Fer 8 maanden 7.58 —BCM—M—WIBBM5tSEM3BBBHa—MKB——MM—8*1—■d—M—fcMfcH—ail I 'I JgjM IM il! ■ Il lui I il inw>iiMi«iiiiir*mT"THrnfHiW«irHl—fnmMl lll Hl APG®yAAJU)IGDSN'.VAN BÉN "OPSXEL&AAB: j ÏP Aug. BOï^MS — Alteer* VAN DEN BRAN DE BUREELEN : ROODESTRÀAT, 44, ANTWERPEN. Tel. liai f AANKONDIGINGEN Tweade bladz., per regel 2.50 j Vierde bladz., per regel.. 0,50 Derde blad., id. 1.— j Doodsberioht 5.— Voor aile annoneaa, waàde men zich : ROODBSTRAAT, 44. Praktisch Flamingantisme ■ zijn twee soorten van flamingan-L, het praktische en het theoreti-■flamingantisme. In zijn geheel, op ■le individueele uitzonderingen na, I flamingantisme van 1830 tôt en ■ 1914 louter thcoretisch geweest. ■f-en-tachtig jaar lang hebben de ■nratiten hunnen zoo kostbaren tijd |; verspillen en vennoorden, aan 1rs niets dan gesloten en openbare Bderingen ; aan het uiten van weu-■i en het opstellen van manifesten ; ■het houden van mooie redevoerin-■eti aan onderling gekibbel, maar, ■'praktische middelen hebben zij nog ■p rekenen zij niet, te durven uit-llja, zelfs, als de kans zich voor- ■ om onze franschgezinde regeering Bues op de keel te zetten, om van Hiets te kunnen afdwingen, zooals Hij de schoolwet het geval was, dan Hden onze voormannen (î) voor 'ri Huche daad terug, en legden aïs ■ partij-menschen, tôt smartelijk ■k! van liun lijdend en stervend Ht zich dan bij den wil van hunne H-bazen neer. Hetgeen bewees dat Icg meer poHtieker dan flamingant Ht ontbrak het flamingantisme tôt He niet aan Vlaamsch geloof, maar Haan Vlaamsche daden. Daardooi H het, dat het flamingantisme tôt H nog geene vruchten heeft aifge-Htn, oindat, zooals er reeds van Hgeschreven staat, het geloof zon-H werjeen dood is. W ant niemand Hz&er, zal die paar aigedwongen Hi nog venmniite wetten, die nçoit Hoerd werd&n, als vruchten willen H Vlaamsch® Beweging, zooals zij Hertoe was, dierf de uiterste konse- ■ van een logisch sioorgedacht Hugantisme niet aanvaarden. Ja, het Hgantisnie van gisteren was nog Huit, nog zoo onmanhaftig,nog zoo ■jchtig, dat het voor zijn eigen Hnitvolle en tôt gloed aanzettende Ben terug schrok, en waardoor het Hleek werd als een lijk, als 't zag,dat ■jœ woorden de om haar staande Baden smachtende en tôt daden be-B. Iuisteraars, bereid waren, om de te hunnen dienste staand® mid-Bte hernemen wat hun sinds vijf en Bî jaren onthouden is ; wanneer B»> dat deze als zoovele onbewuste Bts, maar niettemin toch met een Hedei gevoel, zich voor hun volk en H rechten nog liever zich zouden ■ioodschieten, dan nog langer dien Benhoon te willen dulden. Ja, zoo Bwas die vrees, dat zij die de oor- ■ wren van die opgewannde en B{ide gemoederen, zich genood-Biachten, hen onder een stortbad Bwiden, tôt kalmt aan te zetten, Btu te bepraten en te smeeken, B toch tôt geene onvoorzichtige en Htvolle daad hunnen toevlucht zou- ^P'oormannen (?) riepen de flamin-B°P, om hen op;te-warmen, en om B'keteischen en nemen van hunne Sïn te vuren, en als deze tôt een gingen overslaan, dan werd het om het hart. ge hen die inkonsekwentie op-deedt ge hen inzien, dat zij zich ^■iirdoor belachelijk maakten, dan B, ; ja, dat is waar; maar, wij bang van de daad, maar, van B;'cn eene daad met zich kan B®wen dus voor daden die geene B" met zich brachten : wat hel-^■^ l°giek! Bijna of er daden zon-^•'■wgen zijn; zoo bijna dat men zonder slagen te krijgen. ® la»ingantisme was een bassende schuwenden hond. Dit wist ■ a'lschgezinde regeering dan ook W?'^ erl dit was het dan ook wat s'°utheid gaf, ons te blijven B en en bespuwen, om ons nu en B5 eçrie afgeknaagde wet toe te Vlaamsche volk te redden, H r P°l fn pint en met eene me-B^r of eene Gouda'sche pijp in H'0Ver de Vlaamsche kwestie te ■^"içvassen ; ja, dan, als dit zon-l{°n gaan, als men niet vree-z'jne pint en zijn boterham bij in te schieten ; ja, er helden genoeg zijn, en B et ver'oreti geloopen Vlaam-reeds al lang in huis ge- B:; '^ ^.^et nu juist : in het le-Kr " s|]'1i<3 om het bestaan, in den ■nlV •ksrechteu en idealen, ver-monder offer» en 2onder K 1 MtnwpiHtw, maar, «r zijn er toch zoo bitter weinig die zich als martelaar voor hun Vlaamsch-geloof durven geven. Zoolang dit zoo blijft, zoolang zal onze beweging machteloos zijn ; zoolang mogen wij haar vergelij-ken aan een kreupele die langs den weg om een stuk brood vraagt ; aan een Odytseus die op den drempel van zijn eigen woning om de kruimels zijner tafel smeekt. Elke groote godsdienstig'e en wijsgee-rige levensbeschouwing die tôt macht gekomen is, en aile kleine en groote staatspartijen, hebben als ondergrond,en zijn op een berg van voor hunne zaak' gevallen slachtoffers opgebouwd. Hierop hebben de kleinen van hart en de minnaars van hunne eigen maag, mij steeds tusschen de beenen geworpen, dat er in den strijd voor het Vlaamsche recht toch al zoovele slachtoffers gevallen zijn, en dat het zich geven van die allen, toch nog geene aarde aan den dijk heeft gebracht. Dit zegt niets, dit bewijst anders niets, dan dat zij achter die slachtoffers hunne zwakheid zoeken te verbergen. Doch, zij vergissen zich, als zij denken, dat het zich gegeven hebben van die Vlamingen zonder nut is geweest. Heeft het tôt nu toe nog geen staatkundig en ekonomisch voordeel a f geworpen, in aile geval, hebben zij moreele overwinningen voor ge-vol"- gehad ; onze bewegjng is er in om-vang door toegenomen, de stuwkracht van den stroom is er sterker door ge-worden. En wat meer is, al was hun gezegde nog juist, een stambewust strijdvoerend flamingant heeft het recht niet zich aan het offer te onttrekken ; zelfs dan nog niet, als hij weet, dat zijn zich geven geen oogenblikkelijk voordeel met zich zal brengen. Omdat het eene misdaad is, bewust uw volk te zien vermoorden, zonder dat ge zelf uw leven vvaagt, om het aan de klauwen van den moordenaar te onttrekken. Met uw volk meevoelen, aile dagen een Vlaamschgezind .dagblad van Vijf centiemen koopen, en hier en daar te-genover menschen waar ge niets van te vreezen bebt, het Vlaamsche volk durven verdedigen, dit is niet genoeg, de ware volksliefde is zoo sterk, dat zij de vreesaanjagingen van den bleeken dood uitlacht, nog liever dan zich-zelf te ver-loochenen. Hendrik Ibsen schreef eens : Al gaaft ge ailes, maar niet uw leven, Zoo weet, dan hebt ge niets gegeven. Bezat elke flamingant die moreele kracht dan ware sinds lang onze zaak reeds gewonnen geweest; doch het is juist het gémis aan dezen moreelen pn-dergrond, die hun niet alleen de moed doet missen om zich geheel en gansch te geven, maar de afwezigheid hiervan is ook de oorzaak, dat daar waar zij ma-terieel niets te vreezen hebben,nog beter, dat daar waar zij zelfs drukking zouden kunnen uitoefenen, dit door hen uit laksheid nagelaten wordt. Want, hoe-, vele flaminganten zouden er zijn, die als onverzettelijke stoere kerels zich van hun goed recht bewust, die van hunne wïnkeliers en leveranciers de eerbiedi-ging van hunne taal zouden durven eischen ? Als de overgroote meerderheid uit vrees van onbeleefd te schijnen, dit ' nog niet durven doen, hoe zullen wij dan ooit tôt de zuivermaking van onzen darripkring geraken. En als reeds het groene hout zoo is, wat zal dan wel het dorre hout niet zijn. Wil de Vlaamsche beweging geluk van slagen hebben, dan moeten wij den weg der daden opgaan ; dan moet elke flamingant dag-in en dag-uit eene wan-delende manifestatie worden. Ja, en zelfs, waar zijne vijanden niet wijken j willen voor zijn goed recht en de hen i opgelegde wet, daar moet hij tegen aile convendes en beleefdheden in, hun tegen en over het lijf loopen. In een oor-log erkent men "-eene politesse, in een oorlog trekt men geene handschoenen aan, daar vraagt men niet aan hem die u naar het leven staat : zal ik u niet zeer doen? in een oorlog slaat men, en hard, en rap, en doodelijk. Er zijn er die me zeggen, dit is ailes wel zoo zooals ge zegt, maar het is ieder-een niet gegeven om z6ô te zijn, ieder-een is geen Jezustype. En zij die z66 snteken, zij hebben gelijk, alhoewel het spijtig is, dat elk strijdvoerend Vlaming z66 niet is. Maar van dezulken heb ik het recht te eischen, dat zij zich buiten den strijd houden, dat zij er geene aan-gebrande theorieën op nahouden, die hunne zwakheid moeten verschoonerf en verdedieen. Soldaten die bang zijn van slagen te krijgen, zijn in een striid hinderlijk, die ! moet men weren, want die worden een gevaar voor h«n die steijdlustfg zijn. Getalsterkte zonder moreele overtui- j ging, zonder wilskracht,is een gescheurd | en niet te vertrouwen wapen. Steun niet op menschen die zich-zelf niet steunen j kunnen, want, ge steunt in dergelijk geval op een gebroken stok. De steun moet niet van buiten af, maar wel, moet de steun van binnen uit komen. Er loopen er te veel in onze beweging, die zich te veel bepalen bij het geven van niet-goeden of wel-goeden raad,maar die als er daden te verrichten zijn, nooit j tijd over hebben, of er niet voor te vin- j den zijn. Die eten de kastanjes die door een ander uit het vuur zijn gehaald. Het flamingantisme had zoo zeer geen behoefte aan talentvolle voorman-nen, maar wel, aan innig diep moreel onderlegde en karaktervaste voorman-nen, mannen op wie de zilveren bor-duursels van een ministerfrak geen sug-gereerende macht bezaten. Het flamingantisme heeft gebrek aan een Artevelde of aan een Vlaamschen Fourie. Het flamingantisme zal praktisch worden, of het flamingantisme zal niet zijn. Met de oude strijdwijze moet dus gebroken worden, met velen der vorige voormannen (?) die bewust of onbewust, die tegoedertrouw of tekwadertrouw ons een verkeerden weg hebben opge-voerd, moet afgerekend worden, en door anderen worden vervangen. Onze beweging moet niet als sport voor zekere lei-ders dienen, maar de leiders moeten er zijn, om door hu,n voorbeeld ons den wes: te wij zen. De hoofd « clou » van het praktisch flamingantisme is de bestuurliike schei-ding. Wie geen partijgane".». is van d,e bestuurlijke scheiding, d-i, «an nooit een praktisch flamingant zijn. Ik denk later, op de praktisch aan te wenden middelen, wel eens,. in het bij-zonder terug te komen. Egied IVYN. ONZE LETTERKUNDIGE PRIJSKAMP Maurits Sabbe 1873 Maurits Sabbe is geboren te Brugge, op de oud-Brugsche karaktervolle Pôtte-rie-rei, waar zijn ouderlijk huis weèr-spiegelend te droomen ligt in de rei. Zijn va der was de Vlaamsche redenaar en dichter Julius Sabbe, dien wij onder nr 38 in dezen Letterkundigen Prijskamp vermeldden. Maurits Sabbe is thans lee-raar aan het Atheneum te Mechelen en leeraar in de voordrachtkunst aan het Kon. Vlaamsch Konservatorium te Ant-werpen, waar hij reeds leerlingen vorm-de die naam verwierven, zoo onze Vlaamsche deklamator Modest Lauwe-reys.De drie hoofdhoedanigheden van Maurits Sabbe zijn de degelijkheid, de beza-digdheid, de beminnelijkheid. Zoo is hij in zijn omgang, in zijn gesprek, stil, vriendelijk, onderlegd ; zoo ook ic hij in zijn werk. Zijn werk is van 't allerkeurigst, van 't allerbeste uit dezen nochtans zoo rij-, ken tijd, zoodat we uitroepen mogen met Van de Woestijne : « Vlaanderen, o we-lig huis waar we zijn als genooden aan ; rijke tafelen ! » Er zijn weinig werken, zelfs bij de beste schrijvers, die u een indruk van volledige voldoening schenken, die hee-lemaal volmaakt zijn voor hetgeen ze wezen moeten, die « af » kunnen heeten, en die ge zonder voorbehouding of toe-lichting kunt aanprijzen aan wie kennis wil maken met onze romanliteratuur. Zulke zijn er onder de werken van Conscience, Virginie Loveling, Cyriel Buys- : se, Stijn Streuvels; zoo is Het Schip-i perskwartier van Sleeckx, Ernest Staes van Tony Bergmann, Zoo gaf Maurits Sabbe er ons twee : Een Mei van Vroom-heid en De Filosoof van 't Sashuis. Ik ken niets dat zoo innig, zoo idyl-lisch en tevens zoo werkelijk Brugsch is, en wel vooral dat puur meesterstukje : Een Mei van Vroomhejd. Het is zoo gemoedelijk verhaald, maar tevens zoo fijn, zoo pittig, zoo geestig, dat een ge-lukkige, blijde stemming oyer u komt als gij dat leest. Ge verkneukelt uzelf als bij 't lezen van Dickeus. Ongelukkig — de schrijver vindt het misschien niet,maar wij wel — zijn Hol-, landsche uitgevers meester van die wer- j ken ; anders ken ik niets zoo geschikt en ' gewenscht om, zelfs als mengelwerk in dagbladen onder het Vlaamsch ■ lezend publiek verspreid te worden. Dat is frisch en oprecht, het is boeiend en ge- ; voelig, het is opwekkend en humoris- j tisch, 't is idealistisch en toch werkelijk-1 heid en geen enkele kieschheid noch van het hart, noch van den geest, wordt erin verfrommeld. Dat heet ik kunst, schoo-n«, edele kun»t. Morgen komen wij terug op dezen uit- i stekenden en voornamen schrijver. \ Bibliografie : Aan 't Minnewater, Een \ Mei van Vroomheid, De Filosoof van c 't'Sashuis, Vlaamsche Menschen, De r Nood der Bariseele's. 1 Maurits Sabbe is ook de schrijver van 1 Bietje en van Fanny's Sonnet, twee too- t neelsoelen in één bedrijf die te Antwer- 1 pen veel bij val verwierven en talrijke 2 m rien werden opgevoerd. C Internationale Wstenschap De Berlijnsche hoogleeraar Wilamo- j witz Môllendorff, die dit jaar rector-ma-gnificus der Berlijnsche universiteit is, ^ heeft in zijn rectorale oratie van de har- j telijke samenwerking gewaagd, die tôt-nutoe tusschen de geleerden der verschil- c lende landep had bestaan. î Moet dit all»s nu voor goed uit zijn? j zoo vraagt hij. Het schijnt zoo. Hoe zal ; het dan met de wetenschap gaan? Een ' bange vraag. Juist in de philologie zijn ^ de internationale betrekkingen altijd bij-zonder hartelijk geweest. Dat was na-tuurlijk. Het Hellenisme is nu eenmaal -de gemeenschappelijke grondslag van aile cultuur. Zelfs het Christendom be-hoort toch immers tôt de erfenis van het Hellenisme. Er liepen dus draden van ' vriendschappelijke betrekkingen tusschen de geleerden van aile volkeren. Zullen c die voor altijd gebroken zijn? Laten wij i ons g#en illusies maken. Wij zullen el- £ kaar iiiet terug zien. Voor de rest van ons leven zullen wij als vreemdelingen uaast elkaar gaan. In mijn h/rr'"êchter zal ik voor de mannen in het vijandelijke buitenland de vriendschap trouw bewa-ren. Ik twijfel ook niet, dat menigeen daar ginds precies zck> gevoelt, zells in de Parijsche academie, die mij geschrapt heeft. Het lidmaatschap is voor mij een -eer geweest, omdat het een waardeering j was van gemeenschappelijken arbeid. \ Hoe groot echter moet de verbhnding van de heeren zijn, als zij niet inzien, dat het ^ voor mij een veel grootere eer is, op onze § diploma's onder mijn naam te zetten: ex academia parisina honoris causa ejec- £ tus, (eershalve uit de Parijsche academie \ gestooten). c Het spijt mij om het werk, dat de \ Franschen vroeger reeds zonder ons niet konden ten uitvoer leggen en dat zij na 5 den oorlog nog minder zullen kunnen ^ doen. Op het individu komt ten slotte weinig aan. De Fransche regeering heeft ; echter ook een Nederlandsch geleerde het gebruik van een Parijsch handschrift g van een kerkvader geweigerd, omdat hij f het op onzen last wilde uitgeven. De v zonde van verblinden, haat zal zichzelf het g ergst straffen. z Desniettemin 'wanhoopte de spreker g niet aan de toekomst. Die geeft ons het g vertrouwen, zoo zei hij, waardoor wij f ouden ons met de gedachte kunnen ver-1 s zoenen, te moeten sterven vôôrdat de i d harmonie zich hersteld heeft. Dat zal de k jeugd weer bereiken. j d Het pleitte ervoor, dat men vlijtiger s dan ooit de vreemde talen zou gaan be- j v studeeren. Niet alleen die van de groote v landen, maar ook Deensch, Zweedsch en j Nederlandsch, omdat het voor de Duit- s schers gewenscht is, hun Germaansche ti buren te leeren kennen en waardeeren. j n De geschiedenis heeft het meegebracht, ti dat Hoog-Duitschers en Neder-Duit- ti schers tôt één volk geworden zijn en dat n het gelijkwaardige Nederduitsch in b Duitschland een dialect is geworden. De j geschiedenis heeft echter ook met zich 1 meegebracht, dat het Hollandsch zelf- ti standig is. Zij is het eveneens geweest, j. die de Vlamen van de Hollanders, on- § danks de taalgemeenschap, heeft ge- e scheiden. Reeds de Van Eycks zijn geen h Duitschers geweest en Rubens en Van d Dyck nog veel minder. Een volksstam, jy die zulke mannen heeft voortgebracht, r< mag eischen, dat hij als zelfstandig wordt, n Ministerieele crisis in Engeland ? Het vraagteckcn is misschien te v«el. h Sir E. Carson, een van de unionisten in d het koalitiekabinet, is afgetreden en tele- d grammen spreken reeds van het ontslag ri van het heele kabinet en van een nieuwe ^ verkiezing. Maar dit komt ons voorloo- v pig niet waarschijnlijk voor. Het aal, dunkt ons, heel erg moeten zijn gewor- - den, als men midden in den oorlog, waar- I bij zooveel afhangt van het moreel van s de bevolking, den slechten indruk aan- z durft, dien een aftreden van het ministe- I rie onvermijdelijk moet maken, en meer e nog een verkiezing, die de eenheid van de û natie verstoort. g John Redmond heeft al van het gevaar si van di«« partijstrijd gespfolwM». Dat was li lit zijn mond niet alleen een waarschu-ving, maar ook een bedreiging. Bij eer erkiezing zou het hoofdzakelijk gaar tm den dienstplicht, en de Iersche natio-lalisten zijn daar vierkant tegen. Mer ieeft nog niet lang geleden in Engelschc iberale bladen als een van de zwaarwich-ige argumenten tegen den dienstplichl aten gelden, dat Ierland er tegen in ver-et en er zelfs in opstand om zou komen. Ook onder de arbeiders is er ten sterk-te tegen dienstplicht geprotesteerd. Var lie zijde is zelfs met een groote staking jedreigd. Daarentegen zijn er de laatst* lagen stemmen vernomen, waaruit bleel* lat men althans in enkele arbeiderskrin-;en inzag, dat dienstplicht onvermijde-ijk, is, indien er niet aanstonds en gere-feld meer vrijwilligers opkomen. Trou-vens, wanneer de regeering voor hei and kwam met de verklaring, dat ei liets anders opzit, dat de eer en het be. taan van Engeland en van het Britsch* lijk van het winnen van den oorlog af-tangen, en daartoe dienstplicht on ver-nijdelijk is, dan, gelooven wij, zullen de irbeiders hun verzet opgeven, ten minstc le groote meerderheid. Maar wij zijn zoover nog niet. Zelfs taat het niet vast, dat Carson om der lienstplicht zijn ontslag heeft genomen, vTaar het heet, is het geweest om de po-itiek in het naburige Oosten. Is deze me-ledeeling juist, dan, "vermoeden wij, is lij heengegaan om dezelfde reden, waar-un Delcass^ uit het Fransche ministerit 3 getreden, —omdat hij deelneming aar en groote expeditie op den Balkan af- keurde. Wij weten o.a. uit de « Nation », dat er in Engeland zijn die een dergelijke expeditie verwerpen, oindat zij vol gevaar is en Engelands positie in het Wes-ten, waar men de beslissing denkt te brengen, verzwakt. Zoo heeft, zegt men, Delcassé voor Frankrijk geredeneerd. Gelijk in Frankrijk, schijnt dan in Engeland de partij, die voor de expeditie is, de bovenhand te hebben gehoudeh. De benoeming van een nieuwen bevelhebber van de Engelsche troepen aan de Middel-landsche Zee is er een bewijs voor. De terugroeping van generaal John Hamilton behoeft nog niet te beteekenen, dat het krijgsbedrijf op Gallipoli opgegeven of zelfs maar geschorst wordt. Nu echter dat krijgsbedrijf tôt nog toe zware ver-liezen en slechts luttel voordeel heeft gebracht, was een aanvoerder, die, zoo *1 daaraan geen schuld dragende, toch dien-tengevolge aan gezag had verloren, niet de man voor een nieuwe groote onderne-ming.Toevallig duiken er juist nu ook ge-ruchten op van wijzigingen in het Ita-1 liaansche ministerie, dat ook voor de vraag staat of althans heeft gestaan : al , dan niet aan den oorlog in den Levant . deel te nemen. In Rusland heeft een her-vorming van het ministerie al zijn beslag gekregen, zij het om andere redenen. Deze wijzigingen en geruchten van wijzigingen in de ministeries van de En-tente-mogendheden zijn een natuurlijk uitvloeisel van den tegenspoed, dien zij op het oorlogsterrein hebben gehad en nog hebben. Dagelijksch Nieuws ONZE ANTWERPSCHE POESJE. — Hij is gesloten en heeft slechts een laar buitengewoon vertooningen gege-■en voor belangstellendcn. De « artisten » zijn in diepen slaap •edompeld en de « vertolkers » moeten ;aan doppen. Wij vestigen de aandacht onzer lezers an het mengelwerk dat wij aan den Ant-verpschen Poesjenellen-kelder wijden en Sat van een onzer beste Vlaamsche schrij- DE BELGEN IN ENGELAND. 'iehier wat de « Indépendance Belge » aarover schrijft: Bij de overheden zijn talrijke klachten igekomen over de ondersteuning die aan e Belgische vluchtelingen in Engeland egeven wordt. Onze landgenooten stel-;n met bitterheid vast, dat hun daarbij eel moeilijkheden worden in den weg elegd. Langs een anderen kant willen ekere werkgevers van de gelegenheid ebruik maken, om de arme vluchtelin-en tegen hongerloonen te doen werken. )aaruit ontstaan dikwerf wrijvingen.ver-terkt door ongepaste tegenstrijdighe-en, waaraan de onhandige opmer-ingen van zekere redenaars, de duur en e last van den oorlog en de treurige temming die in Frankrijk soms bij de luchtelingen ontstond, een betreurens-raardige boosaardigheid verleenen. Men mag zich niet ontveinzen dat de choone vooruitzichten, die aan de vluch-îlingen voorgespiegeld werden, snel af-emen. De mogelijkheid in het vaderland ;rug te keeren is, tengevolge van de sys-;matische weigering van passen (zelfs aar Zwitserland en de aangrenzende ge-ieden), erg verminderd. De Belgen die thans in 't buitenland ijn gaan een ongewoon kritische periode ^ rîûrti nûi EENE VERGADERING VAN FRAN= SCHE HUISEIGENAARS. — De Ver- sniging der Huiseigenaars in Frankrijk |. eeft de bezitters van woonhuizen van 1 en Oostkant van Parijs, Vincennes, ( lontreuil, Saint-Mandé, enz., bijeenge- , >epen op een protest-meeting tegen het loratorium der huren. Op deze vergade- 1 ng waren ongeveer 800 belangstellen- i en. 1 Alvorens uiteen te gaan, hebben de j anwezigen een dagorde aangenomen, ragende de opheffing der bepalingen an het moratorium, de toepassing van : et gemeenc recht op al de huurders, die ; ch niet onder de wapens bevinden, en 1 et Parlement verzoekende om zoo spoe- ] ig mogelijk een wet te stemmen, welke e huurkwestie zou regelen zonder de j ;chten der eigenaars te krenken, en de . [atie zou belasten met de betaling der «rorn^rlino-^n vrmr nnhetaalde hliren. i DE APOCALYPSIS VAN TOLSTOL. - Men herinnert in eenige Duitsche en mgelsche tijdschriften aan eene voor- 1 pelling van Tolstoï, welke Ln eenige op- ichten verwezenlijkt schijnt te worden. < >e groote Russische schrijver verhaalde, 1 enige maanden v66r zijn dood-, dat hij < 1 een droom een vrouw gezien had, die 1 ezeten was op den Oceaan van het men- 1 :helijk lot. Om haar voorhoofd was een ' ni weerrof» « cotaœerckiliflaie » gesdbre- 1 ven stond, terwijl de drie toortsen welke zij in de nand hieid, den « oorlog », de « schijnheuigUeid », en net « Reçut van den Sterke » voorstelden. Tolstoï zag m dezen droom de aan-kondiging van een wereldontieil, dat op til was. « De groote storm zal, in 1912, in het Zuidwesten van Jiuropa losbaraten.voor-spelde hij. En in j.yj.4 zal die in eene vreeselijke ramp ontaard zijn. In 1,915 zal een nieuwe Napoléon op net wereld-tooneel verschijneu. llij zai geene militaire opvoedmg genoten hebben ; het zal een jomnalist ot een schrijver zijn, die in staat zal wezen Europa tôt" 1925 te beheerschen. Het çinde van deze groote ramp zal een nieuw politiek tijdperk voor de wereld openen. De staten der aarde zullen zich tôt eene-confederatie vereenigen. Er zullen alsdan niet meer dan 4 groote volkeren bestaan : de Ger-manen, de Latijnen, de Slaven et de Mongolen. » Eene groote omwenteling op gods-dienstig gebied zal in 1925 plaats hebben. » NADERE OPHELDERINGEN OM-TRENT HET RADIUM. — Er werd onlangs vermeld, dat men dçor een nieuw middel, in Amerika uitgevonden en toe-gepast, het radium uit de « carnotite » welke in groote hoeveelheden in Colorado (Vereenigde Staten) aanwezig is, kon winnen. Op deze wijze zou men den prijs van ieze allerkostbaarste materie van 160,000 Lot 36,000 dollars per gram hebben kunnen verlagen, Deskundigen, zoowel in Frankrijk en Engeland als in Duitsch-and, twijfelen evenwel aan de bestendig-neid dezer prijsverlaging, omdat de car-lotite-lagen van Colorado en Utah slechts zeer weinig radium bevatten en sinnen weinige jaren uitgeput zullen we-jen. Het is door eene exploitatie op jroote schaal, welke slechts van korten luur kan zijn, dat men deze belangrijke :n plotsefinge vermindering in den ra-iiumprijs heeft kunnen bekomen. Weet men hoeveel radium men bij niddel van al de bestaande technische lulpmiddelen op onze geheele planeet jijeen zou kunnen krijgen ? 25 gram in 't jeheel, verklaart de geleerde Tsjech, de tieer Petraschele, die bekend is door zijne îtudies over de « pechblende » in Bohe-nen, welke tôt heden het meeste radium îeeft opgeleverd en den heer en Mevr. Durie in staat stelde om hunne beroemde Droefnemingen te doen. Op het oogenblik heeft men in 't ge-icel uit den geheelen aardbol, ongeveer îo gram radium getrokken. En toch b^-/inden zich aanzienlijke hoeveelheden ileaer stof, welker eigenschappen zoo on-schatbaar zijn, over de oppervlakte der larde en op dea bodem der aeeën verspreid.Men zou wellicht 150,000 ton ervan in 3e aardkorst en 1,000,000 ton in de diepen der oceanen kunnen vinden ; maar leze materie is zoo verspreid en om zoo e zeggen zoo ontastbaar dat het geheel >nmogelijk is, niettegenstaande de ver-netering van «nae tecboiek, om ze eruit e

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.