ZONDAGSBLAD Byblad van " VOORUIT „ ZONDAG 30 JULÏ 1916 Tweede Jaargang — 1 14 Prijs : 5 eentiemen In Holland staat een huis! In den killigen sterrennacht daverde maar steeds de grond onder het zwaar gebonk der kanonnen. Doodaf van vermoeidheid zat een troepje vluchtelingen, onder beschutting van een open wagenkot te staren naar den laaienden vuurgloed boven de stad. Uit den Polder klonk het rumoer der vluchtende menschen, het gehinnik der paarden, het geloei der koeien. Vruchteloos had het troepje, door toevalhgheid bijeen, een schuilplaats gezocht vôor den nacht. Waar men ook aanklopte was ailes bezet, tôt men eindelijk in de scheme-ring, m dit verlaten wagenhuis was beland. De voorraad werd bijeengebracht, de vrouwen sneden boterhammen. Een jongen had hout gesprokkeld en een vuurtje aangelegd, waarop in een blikken pannetje een soort koffie gebrouwen werd. Men at en dronk, en terwijl men in de wegsmeulende, soms opfhkkerende assche staarde, bespraken de mannen de oorlogskansen en de ramp die hun stad trof. De vrouwen zwegen vol kommer, nadat de kinderen in meegesleurde dekens tusschen pakken en valiezen waren slapen gelegd. Een ziek kind schreide, een moeder wiegde haar zuigeling op den schoot. Vooraan zat een vrouvv op een reiszak, het hoofd in de handen. Naast haar op den grond rookte een man zijn pijp en keek voor zich uit. Over de velden slierde de mist en vervaagde de glans der links en rechts ontstoken vuurkens. Aan den herfsthemel twinkelden klare sterren. Moe van ontzenuwing, onrust en meedoolen in de menigte dutte de rest van het gezelschap in om wanhopig op te schrikken bij elken slag, waarbij hun blikken getroffen werden door de brandende stad. Toen zag de man dat de vrouw ellendig te schreien zat. Hij schoof nader en sprak vage troostwoorden. — Ik ben zoo ongelukkig, nokte zij. — Och alleman, Madame! -— Wat moet ik gaan aanvangen als mijn spaargeld op is? — Laat ons maar niet aan den dag van morgen denken, wat ons te wachten staat weet niemand. — Gij zijt een man... rnaar ik ben een vrouw die alleen staat. — En uw man dan ? — Och ik weet niet waar hij gebleven is... Hij was 7 66 bang... Woensdag zei hij zoo : Marie, zei hij, ik trek er van door, ga mee, anders ga ik alleen. Ik dacht dat het truut was... Ga maar, zei ik, ik blijf in den winkel... d'affaire moet toch opgepast worden... Ik vaag mijn botten aan d'affaire, zei hij, ga mee want 't gaat hier stinken, straks begin-nen ze te bombardeeren en wie weet wat ons te wachten staat... Maar ik wou niet. Toen hebben wij de centen ver-deeld, elk de helft, en hij is vertrokken... — Maar ge zult hem we] vinden. Een mensch loopt in geen zak... —- Was ik maar niet zoo koppig geweest... 't was wel een bangerik maar hij had toch gelijk te gaan loopen ! — Wie kon dat voorzien? Ik wou niet weg... Mijn vrouw en mijn kind, een baasken van veertien jaar, hebben mij op de knieën gesmeekt om mee te gaan maar ik wou blijven. Ik had zakken zand op de kelderopeningen gelegd, vvater geplaatst overal waar ik een emmer zetten kon, juist zooals het voorgeschreven was.... Ik bleef de menschen inzeepen, ik ben coiffeur, tôt Donderdag morgen... De menschen wilden nog geschoren zijn voor hun vertrek ! Maar toen kwamen geburen, toen kwam een agent, toen kwamen mannen van den ijzerenweg, en allen riepen mij toe toch te vluchten .. En toen ik al die menschen loopen zag, ben ik ook gaan loopen en 'k ben niet eens zeker de huisdeur te hebben gesloten... Maar 't brandt nu toch ! — En hebt ge dan mets meegenomen ? - Ja een paar scheermessen, en mijn tabak, en mijn centen natuurlijk. - Ik heb een valies met eten gevuld, een halve bol kaas, een brood en sardienen en cbocolade. — Toe maar, dan zullen wij van honger nog met om-komen ! — Hebt ge soms honger? — Neen, dank u, dorst wel... 't«was maar bij manier van spreken. — Anders... De vrouw voelde zich getroost door het praten. — 't Doet toch leelijk, meende zij, ik heb hooren zeggen dat het Zuid plat ligt. — Er is een bom op Stuyvenberggasthuis gevallen, en toen ik dat vernam was ik maar blij weg te zijn..." 't Is ge-daan met Antwerpen. De toren staat er nog!... Wie had zoo iets kunnen droomen ? 't Is oorlog, wijsgeerde de coiffeur, ik beklaag de menschen die ginder gebleven zijn. — Nu is er toch niemand meer in de stad! — Ge kunt niet weten, maar ik die niet bang van natuur ben zal toch blij zijn over de grens te zijn. — Ik ook, Mijnheer. Eensklaps werd het nachtrumoer geweldiger. Op den straatweg klonken de stemmen angstig-luidruchtig, tôt bo ven het.geloei van het vee een waarschuwing klonk om zich te redden. — Och God toch, jammerd'e de vrouw met den zirgelmg. — We moeten vluchten Madame, betoogde de coiffeur, maar ik zal uw valies dragen. Stram vart zitten richtte Marie zich op, dankte voor de voorkomendheid. - De menschen moeten elkaar nu helpen, weerde de coiffeur af. Zonder zich verder om het gezelschap te bekommeren trokken beiden den straatweg op, strompelden voor door het gedrang in den nacht. Zij hoorden stemmen maar zagcn slechts schimmen van beesten en menschen. De overspanning hield hen recht en zij hunkerden naar den dag. Soms struikelden zij over een uitstekenden kei of een boomstronk, maar verduldig togen zij voort. Ginder verre zie ik een .lichtje brançlen, zei Marie. — Als het een estaminet is dan gaan wij er eentje pakken. In het kroegje aan den weg zaten vluchtelingen, of lagen in stroo op den grond. De waard stond achter den toog. — Twee pinten.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.